"Δε γίνεται" σου είπα...
"δε μπορώ ν' αντέξω τόσο γκρίζο
στον καλοκαιρινό ουρανό...
δε θέλω άλλο να δικαιολογώ
τ' αδικαιολόγητα,
την απαξίωση ν' ανέχομαι
των ακριβών ονείρων μας,
να ψάχνω γι' άλλοθι
στα καθημερινά μικρά εγκλήματα,
στα υποκριτικά χαμόγελα,
στο τίποτα που πάνω απ' τη ζωή μας
την απόγνωση επωάζει.
Κι έπειτα είναι καλοκαίρι..." σου είπα
"κι εγώ θέλω τόσο πολύ
μες στο γαλάζιο του ανέμελα ν' αράξω.."
Κι εσύ δεν είπες τίποτα.
Μόνο με κοίταξες μ' εκείνα σου τα μάτια
που όταν με κοιτούν
σε μια στιγμή
όλο τον κόσμο τον αλλάζουν.
Τα χέρια άνοιξες και μ' έκλεισες
σε μία θάλασσα αγκαλιά
"Θα φτιάξουν όλα κάποτε"..
έτσι είπες...
κι έγιναν ξαφνικά απλά
όλα τα δύσκολα...
Μαρία Γασπαράτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου