Ψυχής πορφύρα

"Τι είσαι αλήθεια;" ρώτησες...

"Τι είσαι τελικά;

Σύννεφο γκρίζο, ήλιος φωτεινός 

η αστραπή προτού ξεσπάσει η μπόρα; 

Σκοτάδι μήπως; Χαραυγή;

Πυκνή ομίχλη, αστροφεγγιά

η της σελήνης μια ασημένια αχτίδα;

Τι είσαι αλήθεια;" ρώτησες... 

"Τι είσαι τελικά;

Θάλασσα, άνεμος, πληγή ανοιχτή;

Βράχος σε πέλαγο βαθύ

η μήπως άγριο κύμα;"

Μα τίποτα δεν είμαι... 

τίποτα απ' αυτά...

μόνο μια αύρα κάποιου υγρού, 

θλιμμένου δειλινού,

πάνω στα χείλη σου που στάζει,

ψυχής πορφύρα.

Μαρία Γασπαράτου