Μια σιγανή βροχή

Πάνε ώρες τώρα...

Πέφτει μια σιγανή βροχή

σαν κουρασμένη υπομονή 

σαν κλάμα γοερό

σαν προσευχή μονότονη 

χωρίς ελπίδα..

Ισχνές σταγόνες ενός άχαρου 

και άδικου συμβιβασμού

δάκρυα γίνονται 

στις στέγες, στα παράθυρα,

στους δρόμους, στις ψυχές,

στα βλέμματα του κόσμου.

Λεπτές και διάφανες κλωστές,

θαρρείς υφαίνουν ένα μέλλον

εύθραυστο 

από κάποιον παλιό 

ουράνιο αργαλειό.

Με τέτοιο ντύμα αμφίβολο  

πώς θα μπορέσει το αύριο 

ν' αντέξει το χειμώνα;

Μαρία Γασπαράτου