Δυο χιλιάδες δεκαοχτώ

Ανατέλλει η ελπίδα ξανά
ουράνιο τόξο μετά τη βροχή
και τα δύσκολα γίνονται απλά
ξαφνικά ξημερώνει η ζωή.

Η καινούρια χρονιά μας καλεί
αχτίδες ρίχνει ντυμένη στο φως
κι η αγάπη ασημένια γραμμή
οδηγεί τις ψυχές μας εμπρός.

Μεθυσμένη κι εγώ από χαρά
του έρωτα σου το ντέφι χτυπώ
κι ηλιοφώτιστο λάμπει μπροστά
το δυό χιλιάδες δεκαοχτώ.

Μαρία Γασπαράτου

Ακροβατώντας στο άδικο..

Σαν ακροβάτης περπατώ

πάνω στις αιχμηρές σου λέξεις...

κάθε μου βήμα και πληγή...

Τα καταφέρνω...
ισορροπώ...
πάνω σε βλέμματα καρφιά
και σ' ακανθώδεις φράσεις...
προχωρώ...
κι εσύ με μια έπαρση εξοργιστική
γελάς...
κι ούτε στιγμή δεν απορείς
με την ασύλληπτη αντοχή μου...
Σίγουρος είσαι πως ποτέ
δε θα διαλέξω το κενό...
Σίγουρος είσαι...
πεπεισμένος πλήρως
ότι δεν έχω άλλη επιλογή
καθώς αστράφτει ο πανικός
μέσα στο βλέμμα μου
κάθε φορά
που σε μια κίνηση άστοχη παραπατώ...
Μα αγνοείς το απρόβλεπτο...
ξεχνάς πως τίποτα δεν είναι δεδομένο...
Κοίτα λοιπόν...
Όσο καιρό ακροβατώντας στο άδικο
μετρούσα τις πληγές μου
κι έτρεμα μια πιθανή βουτιά
μου στο κενό,
όσο καιρό
μ' ένα πελώριο στόμα ανοιχτό
αδημονούσε
για τη μοιραία πτώση μου
το πεινασμένο τίποτα,
έμαθα ξέρεις να πετώ...

Μαρία Γασπαράτου

Πάνω σ' αλυσίδες σπασμένες...

Από μια τόση δα μικρή ρωγμή
ένα φως Αυγουστιάτικο θαρρείς
μες στο Δεκέμβρη
έκοψε στα δυό σαν λεπίδα χρυσή
του μυαλού το κελί...
Μπήκε η αλήθεια
με μια ατσαλένια γροθιά
κι αναπάντεχα γκρέμισε
τα νοτισμένα
από ένα χθες μουχλιασμένο,
σαθρά τείχη...
Απρόσμενα εύκολα
σκόνη έγιναν
όσα καιρό τώρα τον ορίζοντα έκρυβαν...
κι η θάλασσα φάνηκε ξάφνου...
μακρινή ακόμα...
μα υπαρκτή απροσδόκητα...
λες και περίμενε χρόνια...
πιστή...
το διψασμένο βλέμμα μου
στο γαλάζιο της να βουλιάξει...
Μόνο να...
είναι κάποιες στιγμές που
μια ομίχλη υγρή μ' αγκαλιάζει
καθώς ο βοριάς
τη γνώριμη φέρνει βαριά μυρωδιά
μιας γκρίζας παλιάς παραλίας...
κι η ψυχή συννεφιάζει για λίγο...
Κάτι αλλόκοτες κρύες φωνές
με καλούν
το κεφάλι μου πίσω να στρέψω...
Μα πια δε γυρνώ στις σκιές...
πατώ πάνω σ' αλυσίδες σπασμένες...
Οι πυξίδες δείχνουν τώρα το Νότο...
κι εγώ μπροστά προχωρώ...
πρώτη φορά ν' ανταμώσω
λουσμένα στο φως
τα Χριστούγεννα...

Μαρία Γασπαράτου

Κάθε αστεράκι μια ευχή...

Ξέρω...ο ουρανός είναι γεμάτος
με αστέρια
και κάθε αστεράκι μια ευχή.
Όμως καμιά φορά δε φτάνουνε
τα χέρια
για να διαλέξεις και να πάρεις μια
κι εσύ.

Στάθηκα όρθια με τα πόδια μου
στις μύτες.
Κουράστηκα πολύ να προσπαθώ.
Μόνο σκοτάδι με γεμίζανε
οι νύχτες
κι ούτε ένα αστέρι στ' ακροδάχτυλα
χρυσό.

Ξέρω...είναι γεμάτη η ζωή
από εκπλήξεις.
Ποιος ξέρει αύριο τι θα συμβεί.
'Ισως να γίνουνε στον ουρανό
εκρήξεις
και να σκορπίσουνε τ' αστέρια
σαν βροχή.

Κι έτσι η χρυσή βροχή που επάνω μου
θα πέφτει
στα χέρια μου θα ρίξει τις ευχές.
Κι ο ουρανός θα μου γελά και θα μου
γνέφει
πως ήρθε η ώρα για να βγουν
αληθινές.


Μαρία Γασπαράτου

Το τέρας

Τα βράδια που φυσούσε ο αέρας
και τα κλαδιά χτυπούσανε το τζάμι
σκεφτόμουν  πάντα πως ερχόταν ένα τέρας
κι απ' τον τρόμο είχε σκοπό να με τρελάνει.

Μικρούλα αφελής και φοβητσιάρα
με μια καρδιά που πήγαινε να σπάσει
και δυό κοτσίδια όρθια απ' την τρομάρα
από το φόβο μου τον ύπνο μου είχα χάσει.

Μεγάλωσα περάσανε τα χρόνια
και πια τις νύχτες είχα ηρεμία.
Σε γνώρισα χειμώνα μες στα χιόνια
και μια άκρως άρχισε ρομαντική ιστορία.

Μια νύχτα που φυσούσε ο αέρας
να κοιμηθώ μαζί σου είχα το θάρρος
μα ξάφνου λες κι επέστρεψε το τέρας
γιατί με ξύπνησε ένας θόρυβος μεγάλος.

Πετάχτηκα με τρόμο απ' το κρεββάτι
και πανικός πλημμύρισε το βράδυ
σε κοίταξα σα να βλεπα εφιάλτη
καθώς ροχάλιζες βαριά μες στο σκοτάδι.

Κι άρχισε τότε ο νους μου να θυμάται
κάποιες βραδιές που φύσαγε ο αέρας
κι ενώ έμοιαζες με τέρας που βρυχάται
σχεδόν νοστάλγησα το παιδικό μου τέρας.

Μαρία Γασπαράτου

Εκεί μακριά μου...

Τίποτα ποτέ δε ζητάς...
Στέκεις εκεί μακριά μου...
σαν ήλιος σε χειμωνιάτικο φόντο...
μόνο το φως σου μου στέλνεις...
λέξη δε λες...
κι όμως νιώθω τη σκέψη σου
σα χάδι στα μαλλιά μου...
σαν τρυφερό φιλί στα χείλη...
σαν άρωμα μαγιάτικου τριαντάφυλλου...
σαν πεταλούδας φτερούγισμα
στην ψυχή...
Εκεί μακριά μου...
σε μια αναγκαία κι ασφαλή απόσταση...
Εγώ καράβι σε λάθος πλεύση
κι εσύ αναμμένος φάρος...
για μένα μόνο...
με σώζεις τις νύχτες
από της άγριας θάλασσάς μου
τους ύφαλους...
Χωρίς ελπίδα
και δίχως όνειρο...
και με μιά πίστη παράδοξη...
εκεί μακριά μου...
στην άκρη της ζωής μου...
σαν γαλάζιο κυκλάμινο
στην άκρη ενός γκρεμού...
έτσι...
να δίνεις χρώμα στο γκρίζο...
ζωής σημάδι στην πέτρα...
εκεί μακριά μου...
υπάρχεις...
σαν υποψία άνοιξης...

Μαρία Γασπαράτου

Αύριο ίσως...

Κάθε βράδυ φτάνω ως την πόρτα σου...
αφουγκράζομαι στο σκοτάδι...
τη φωνή σου ν' ακούσω όπως παλιά
να σιγοτραγουδά της ψυχής μου
τα περίεργα τραγούδια...
Μ' ανατριχιάζει η παγερή σου σιωπή...
Με ξέχασες...
Μα λέω μέσα μου...
"Αύριο ίσως"...
με την ελπίδα ζωντανό να κρατά το όνειρο...
Το ξέρω...έτσι είναι...
σε ξεχνούν
όταν δε γίνεται να σε κρατήσουν...
Μα η ψυχή μου είναι ουρανός...
πώς να χωρέσει σ' ένα τόπο...
Και στο δικό σου τόπο πια
ανεπιθύμητοι είναι οι δικοί μου άνεμοι...
Όμως εγώ δεν ήμουν δέντρο ποτέ
στη γη σου να ριζώσω...
Κι ας πίστευα η ανόητη
ότι γι αυτό μου το άπιαστο μ' αγάπησες...
Κρύο που κάνει απόψε έξω απ' την πόρτα σου...
Μ' ανατριχιάζει η παγερή σου σιωπή...
Με ξέχασες...
Μα λέω πάλι μέσα μου...
"Αύριο ίσως"...


Μαρία Γασπαράτου

Κάποια μεσημέρια Κυριακής...

Κάποια μεσημέρια Κυριακής
μυρίζουν φορμόλη...
έχουν ένα χρώμα παραίτησης...
ένα άρωμα συμβιβασμού
και άτακτης υποχώρησης...
μια χροιά ειρωνείας...
εμπαιγμού και φόβου...
Στα ασφυκτικά γεμάτα
λαϊκά ταβερνάκια
βιαστικά κακοβαμμένα
κόκκινα χείλη
με κόπο χαμογελούν...
απελπισμένα ανδρικά
βλέμματα
με βία γλυκαίνουν...
Στο τραπέζι αχνίζουν
κάμποσες μερίδες
ψυχαναγκασμού...
ηττοπάθειας
και πλήρους υποταγής
σε κάτι
που τεχνηέντως παρουσιάζεται
αναπόφευκτο...
Πίσω από σκούρα γυαλιά
παράταιρα εντελώς
με το γκρίζο τοπίο
κόκκινα βουρκωμένα μάτια
προσπαθούν να κρυφτούν
από αδιάκριτα βλέμματα...
Θηλιά στο λαιμό
το βράδυ που πέρασε...
Κάποια μεσημέρια Κυριακής
μοιάζουν βαριά άρρωστα...
το ισχνό τους μπράτσο
τρυπούν ενέσεις συμφιλίωσης...
Η νόσος περνάει σε ύφεση
για να υποτροπιάσει ξανά
κάποιο φριχτό Σαββατόβραδο
και κάθε επαναστατική διάθεση
να πνιγεί πάλι μοιραία
κάποιο χλωμό Κυριακάτικο μεσημέρι
που θα μυρίζει φορμόλη
και θ' αφήνει στο πέρασμα του
πικρά φιλιά
με γεύση θανάτου και σήψης...

Μαρία Γασπαράτου

Φεύγω...

Ψυχή κουρσεμένη...
κουρασμένη...
χαμένη...
στο αδιέξοδο παραδομένη...
Πουθενά μια πόρτα...
μια πύλη...
ένα παράθυρο...
μια χαραμάδα έστω μικρή...
Πουθενά λίγο φως...
ένας ήλιος..
πίσω απ' τα σύννεφα
να βγει...
πουθενά η αυγή...
Αδιέξοδες μέρες...
αδιέξοδα βράδια...
λάθος ζωή...
ανύπαρκτη αγάπη...
παντού σκοτάδια
και σιωπή φονική
που τρυπά την καρδιά
σαν αγκάθι...
Φεύγω...
απ' όσα πονάνε...
απ όσα το όνειρο
σε χίλια κομμάτια
το σπάνε...
φεύγω απ' ότι εμπιστεύτηκα λάθος...
φεύγω από ένα παράλογο
κι ανόητο πάθος...
φεύγω απ' αυτά
που την ελπίδα σκοτώνουν...
φεύγω απ' όσα με τόση ευκολία
την ψυχή θανατώνουν...
φεύγω απ' όσα τα πίστεψα
μα ήτανε ψέμα...
φεύγω απ' το άδικο...
φεύγω απ' ότι με πρόδωσε...
φεύγω από σένα...

Μαρία Γασπαράτου

Με ξέχασες...

Με ξέχασες...
Κι ο χειμώνας που έρχεται
παράπονο στάζει.
Με ξέχασες...
Η ψυχή δεν το δέχεται
και στη θλίψη βουλιάζει.

Με ξέχασες...
Και οι μέρες ατέλειωτες
σκοτάδι γεννάνε.
Με ξέχασες...
Κι οι βραδιές αξημέρωτες
σα μαχαίρια πονάνε...

Με ξέχασες...
Κι ο Δεκέμβρης απρόσμενα
βουβά θα κυλήσει.
Με ξέχασες...
Κι απ' αυτά τα Χριστούγεννα

η χαρά θα 'χει σβήσει.

Με ξέχασες...
Κι η ζωή μοιάζει άχαρη
λουλούδι κομμένο.
Με ξέχασες...
Μα με αγάπη παράφορη
να γυρίσεις προσμένω.

Μαρία Γασπαράτου

Σε μια πόλη...

Σε μια πόλη που κλαίει
νοερά ταξιδεύω.
Τίποτα δεν υπάρχει
απ' όσα υπήρχαν εκεί
κι όμως μάταια γυρεύω
στης βροχής της το δάκρυ
έναν ήλιο να φέρει
λίγο φως στην ψυχή.

Σε μια πόλη χαμένη
στην ομίχλη του χρόνου
ψάχνω κάποια αιτία
να γυρίσω ξανά.
Κάτι να 'ναι δικό μου
μια ματιάς τη μαγεία
μια φωνή αγαπημένη
μια μορφή απ' τα παλιά.

Σε μια πόλη μονάχη
πόλη αγαπημένη
τριγυρνά η ψυχή μου
σε τοπία θολά
από χέρι χαμένη
μ' ανοιχτή την πληγή μου
αφού ότι αγαπούσα
έχει φύγει μακριά.

Κάποια πόλη θλιμμένη
που ερήμωσε τώρα
κι είναι οι άνθρωποι ξένοι
κι είμαι ξένη κι εγώ
την ξανάπιασε η μπόρα
και να κλαίει επιμένει
που ποτέ το δικό μου
δε θα δει γυρισμό.


Μαρία Γασπαράτου

Είναι κάτι γυναίκες...

Είναι κάτι γυναίκες

μελωμένα φθινόπωρα.
Ό,τι έχουν το δίνουν
κι απομένουν γυμνές.
Αγαπάνε με πάθος
κι όμως νιώθουν ταυτόχρονα
πως ελάχιστα δίνουν
και δεν είναι αρκετές.

Είναι κάτι γυναίκες
γεννημένες για θαύματα.
Κάπου μες στην ψυχή τους
κατοικεί ο Θεός.
Τη ζωή τους σου δίνουν
δε ζητούν ανταλλάγματα
κι η αγάπη τους είναι
μιας θυσίας βωμός.

Είναι κάτι γυναίκες
δακρυσμένα φθινόπωρα.
Μοιάζουν δέντρα αφημένα
σ' έναν άγριο βοριά.
Ότι έχουν το παίρνει
και ζητά περισσότερα.
Τις αφήνει μονάχες
στην οργή του χιονιά.

Είναι κάτι γυναίκες
που σπανίζουνε σήμερα.
Αν τις δεις στάσου λίγο
ρίξε τους μια ματιά.
Στο ζεστό τους το βλέμμα
θα ξεχάσεις τα εφήμερα
και θα νιώσεις μοιραία
πως γεννιέσαι ξανά.

Μαρία Γασπαράτου

Μια θάλασσα μέσα σου...

Μια θάλασσα μέσα σου

που δεν ησυχάζει

κι εγώ ναυαγός
στα θολά της νερά.

Παλεύω στα κύματα

κι η όψη μου μοιάζει

με γλάρο που έχει 

σπασμένα φτερά.

Το πέλαγος μέσα σου

δεν έχει γαλήνη

κι εγώ  προσπαθώ
σε μια ακτή να βρεθώ.

Μα εκείνο σαν δαίμονας

κατάρες μου δίνει
σ' απάγκιο λιμάνι
ποτέ να μη βγω.

Στη θάλασσα μέσα σου

παλεύω να ζήσω
κι εσύ πειρατής

στη δική μου ψυχή.
Μα τ' άγριο σου πέρασμα
μια μέρα θα σβήσω.
Θα βρω τη γαλήνη
σε ήρεμη γη.


Μαρία Γασπαράτου

Για όσα είναι δύσκολα...

Κι αν κάθε μέρα πολεμώ
με δαίμονες κι αγγέλους
κι αν νιώθω ότι γρήγορα
θα πέσουν τίτλοι τέλους
δε φεύγω δε λιποτακτώ
εδώ θα πολεμάω
για όσα είναι δύσκολα
και όσα αγαπάω...

Κι αν ήδη έχεις κουραστεί
και βιάζεσαι να φύγεις
και μ' ένα βλέμμα παγερό
σαν κόμπρα με τυλίγεις
οι δρόμοι είναι ανοιχτοί
δε θα σε σταματήσω
και τον αγώνα που άρχισα
δε θα τον παρατήσω...

Μόνη...πιο μόνη από ποτέ
θάλασσες θα περάσω
θα σχίσω τους ορίζοντες
και στ' όνειρο θα φτάσω...


Μαρία Γασπαράτου

Όσα δε ζήσαμε...

Πόσο λυπάμαι για όσα δε ζήσαμε...

γι αυτά που αφήσαμε απλά να περάσουν...

για όσα προσπέρασαν  και δεν σταματήσανε...

αφού δεν τ' αφήσαμε κοντά μας να φτάσουν...

Για τα δειλινά που δεν τα κοιτάξαμε...

που μέσα στο βλέμμα μας φωτιές δεν ανάψαν...

για τα  φεγγάρια του Αυγούστου που χάσαμε
και στα μαλλιά μας ασήμι δεν στάξαν...

Για κείνους τους δρόμους που δεν περπατήσαμε...
που ίσως στο όνειρο να μας οδηγούσαν...

και για τα λάθη μας που δεν τα νικήσαμε
και τις ψυχές μας δεμένες κρατούσαν...

Πόσο λυπάμαι για όσα δεν είπαμε

και μέσα μας γίναν θεριά αγριεμένα...

για τα σ' αγαπώ μας που δεν τα τολμήσαμε

και μοιάζουν παιδάκια ορφανά και θλιμμένα...

Πόσο λυπάμαι για όσα δε ζήσαμε...

για αυτά που αφήσαμε και πήγαν χαμένα...

Μαρία Γασπαράτου

Εδώ μιλάμε για ψυχή...

Μα εδώ μιλάμε για ψυχή...
για όλα όσα δεν πιάνονται...
για όλα όσα δε βλέπεις...
για κείνα που είναι
με της ύπαρξης μου
τις ατσάλινες κλωστές
δεμένα...
χορδές ασημένιες
πάνω σε μαγεμένο
μαντολίνο...
Πως θες ν' ακούσεις
μουσική όταν τα τέλια του
φοβάσαι να αγγίξεις;
Οι νότες κλειδωμένες
σ' ένα σύννεφο λευκό
στη μέση κάποιου γκρίζου
μακρινού ουρανού...
προσμένουν...
να γίνει η αγάπη σου αστραπή...
κι όλα μου της ψυχής
τα ντο ρε μι
σαν μουσική βροχή
μες στη δική σου την ψυχή
να πέσουν...


Μαρία Γασπαράτου

Στις αγορές του κόσμου...

Στις αγορές του κόσμου ξεπουλιέται
η αγάπη, το όνειρο, η ευαισθησία
και κάθε ηθικός φραγμός νικιέται
μπροστά σε μια φθηνή κι επίπλαστη ευτυχία.

Έγινε η ζωή πεδίο μάχης
και η ψυχή μας μιας ψευδαίσθησης το θύμα
στ' όνομα μιας μοιραίας αυταπάτης
που της ελευθερίας κόβει αργά το νήμα.

Που οδηγείται αυτό το καραβάνι;
Ετούτη η έρημος τέλος δεν έχει
σε κάποια όαση ποτέ δε φτάνει
κι ο ουρανός  ανάλγητος ποτέ δε
βρέχει.


Μαρία Γασπαράτου

Δε θα γυρίσω πίσω...

Φυσικά η ζωή προχωρά...
Κύκλοι ανοίγουν και κλείνουν...
Άλλα τελειώνουν κι άλλα αρχίζουν...
Θα γυρνούν της ζωής σου οι σελίδες...
λύπες... χαρές... προσδοκίες...
κι εγώ μακριά...
μια άψυχη αφίσα
στου μυαλού σου τον τοίχο...
Θα γελάς... θα λυπάσαι...
θα ελπίζεις...
κι όλα γύρω σου θα με θυμίζουν...
θα το αρνιέσαι...
μα δε θα πάψω ποτέ να σου λείπω...
Οι εποχές όπως πάντα θ' αλλάζουν...
μα εσένα θα σου φαίνονται ίδιες...
σαν της βροχής τις σταγόνες στο τζάμι
που πέφτοντας κάνουν
τον ίδιο μονότονο ήχο...
κι έτσι όλα θα μοιάζουν μισά
σαν φεγγάρια που ποτέ δε γεμίζουν...
Κι όταν μόνος τις νύχτες
θα ψάχνεις αιτίες να βρεις
γι αυτό το παράπονο
που άθελα σου σε πνίγει
στη σκέψη σου απρόσκλητη
θα 'ρχομαι...να σου θυμίσω
την τελευταία μου φράση
που σου είπα πριν φύγω...
τότε που κάθε σου ελπίδα
μαζί μου είχε φύγει...
"Ποτέ...ποτέ ξανά δε θα γυρίσω πίσω."...

Μαρία Γασπαράτου

Θα δεις...

Κι αν δεν αλλάζει ετούτος ο κόσμος
κι αν όλα μοιάζουν
σε μια βρόμικη ομίχλη χαμένα
μη λυπάσαι...
Πιάσε μιαν άκρη του ουρανού
και σκέπασε
μ' αυτό το γαλάζιο σεντόνι
όσα είναι αγνά και ανόθευτα...
όσα μαζί τους κάνεις ταξίδια...
να μη λερωθούν...
Κανείς δε μπορεί το μπλε
των ονείρων να κλέψει...
Δεν θα ορφανέψουν οι νύχτες...
Θα δεις...
Κι αν είναι τα τραγούδια μισά
κι αν είναι άγρια πια τα παραμύθια
κι αν ξαγρυπνούν τα παιδιά
μη λυπάσαι...
Πάρε ένα κύμα απ' τη θάλασσα...
καν' το απαλό κρεββατάκι...
στο ρυθμικό του λίκνισμα
να κοιμηθούν οι φόβοι...
να ονειρευτούν τα παιδιά...
Κανείς δε μπορεί της ελπίδας να κλέψει
το απέραντο...
Δε θα ορφανέψουν οι μέρες...
Θα δεις...
Κι αν μοιάζει η αγάπη στερεμένη πηγή
κι αν ο κόσμος ετούτος από δίψα πεθαίνει
μη λυπάσαι...
Άσε μια πόρτα ανοιχτή στην ψυχή σου
να μπω...
να γίνω βροχή...
ν' αναστήσω τα ξερά της λουλούδια
να γίνει η ψυχή σου μια ανθισμένη
γωνιά του παράδεισου...
Κανείς δε μπορεί την αγάπη να κλέψει...
Δε θα ορφανέψει η ζωή...
Θα δεις...

Μαρία Γασπαράτου

Μόνο δυό λέξεις...

Απόψε δε θα πω πολλά...
δε θα μιλήσω για την αγάπη...
για τη χαρά
που γλυκά με μεθά...
για τ' όνειρο μου
που δεν είναι αυταπάτη...
Δε θα σου πω
για βραδιές μαγικές
που στα σκοτάδια μου
γίνεσαι φως μου...
ούτε για κάτι ματιές τρυφερές
που με κοιτάς
κι είναι ο κόσμος δικός μου...
Μην περιμένεις να πω για στιγμές
που η ευτυχία μου
μοιάζει με ψέμα...
που σ' αγαπώ πιο πολύ από χθες
και που είσαι εσύ
πάνω απ' όλα για μένα...
Μόνο δυό λέξεις απόψε θα πω...
σαν ηλιαχτίδες
στην ψυχή να τις έχεις...
μονάχα αυτό: "Σ' ευχαριστώ"...
που είσαι εδώ...που μ' αγαπάς...
που μ' αντέχεις...

Τα χρυσάνθεμα του Οκτώβρη

Τ' ανθισμένα κοιτάζω
χρυσάνθεμα του Οκτώβρη ...
κίτρινα...λευκά...πορτοκαλιά...
το άρωμα τους
μια απροσδιόριστη αφήνει
αίσθηση φθοράς
και μια εντύπωση περίεργη
πως είναι ήδη αργά
για κάτι ωραίο...
Κι όπως φυσάει με μανία
και λυγίζει το λεπτό τους βλαστό
ο βοριάς
κι ανεμίζει με ορμή
των καπέλων τους
τα πολύχρωμα κρόσσια
σαν παράξενοι κατάδικοι
μοιάζουν...
να φύγουν θέλουν
από ένα αόρατο κελί...
μα λες κι έχουν βαρίδια στα πόδια
δεν κάνουν βήμα...
μόνο το σώμα τους γέρνει μπροστά
σε μια κίνηση άσκοπη απελπισίας...
Του Οκτώβρη
τ' ανθισμένα χρυσάνθεμα...
μοιάζουν τόσο μ' εμάς...
Οι καμπάνες χτυπούν...
ανεμίζουν σημαίες...
κι ένα σκίρτημα μέσα μας
σαν αρχή επανάστασης
μας μεθάει γλυκά...
κι ένα όνειρο άπιαστο
μια κρυμμένη λαχτάρα
μας τραβάει μπροστά...
μα στα πόδια αλυσίδες
δεν αφήνουν να κάνουμε βήμα...
κι ο ουρανός μακριά...
ξεφτισμένα φτερά...
και πια η φυγή...ουτοπία...

Αν...

Αν είχε η αγάπη πρόσωπο

θα 'χε το πρόσωπο σου...

θα μου γελούσε ο έρωτας 

με το χαμόγελο σου...

του κόσμου όλου η στοργή

θα ήταν στη ματιά σου...

την πιο μεγάλη ζεστασιά

θα 'χε η αγκαλιά σου...

Κι αν είχε η χαρά φωνή

θα είχε τη φωνή σου...

η ευτυχία θ' άνθιζε

μες στην αναπνοή σου...
τραγούδια αγγέλων θα 'φταναν
απρόσμενα στ' αυτιά μου
σαν πρόφεραν τα χείλη σου
γλυκά το όνομα μου...
Μα αν είχε σχήμα και μορφή
η θλίψη...η απελπισία
την όψη της θα έπαιρνε
η δική σου απουσία...

Μπροστά στο παράθυρο...

Συνεχίζω ξέρεις
μπροστά στο παράθυρο
να κάνω όνειρα...
κι αν ο ορίζοντας χάθηκε
φτιάχνω ένα δικό μου...
ενώνω τις μακριές μου σιωπές
και κάτι χιλιόμετρα μοναξιάς
και γίνεται ο ορίζοντας μεγάλος...
σαν τρένο τόσο γρήγορο
που μοιάζει ακίνητο...
με ταξιδεύει μακριά απ' το χθες...
πέρα απ' το σήμερα...
σ' έναν αλλιώτικο κόσμο
όπου οι σιωπές κι οι μοναξιές
δεν κουβαλούν παρά μονάχα όνειρα...
Συνηθίζω όπως τότε
μπροστά στο παράθυρο
να χάνομαι...
και πια τα καταφέρνω να
ταξιδεύω μόνη...
μα εσύ με περιμένεις
πάντα στο τέρμα του ονείρου
για να μου αποδείξεις με έπαρση
πως όλα τα ταξίδια μου
σε σένα οδηγούν...
Κι όμως εγώ συνεχίζω μπροστά
στο παράθυρο να κάνω όνειρα...
συνεχίζω να έρχομαι...

Έφυγα...

Έφυγα...
από άγονα εδάφη...
από μια κούφια γη...
Όσους σπόρους κι αν έσπειρα
τίποτα δε βλαστίζει...
χώμα γκρίζο...στεγνό...
που μοιάζει με στάχτη
κι ότι μέσα του πέσει σαπίζει...
χώμα ανάξιο...
που ποτέ τη δροσιά της
δεν άφησε πάνω του
ούτε μία βροχή...
Έφυγα...
από ένα κακόγουστο...ανόητο...
ανούσιο πανηγύρι...
με μια μπάντα που η ορχήστρα της
φάλτσους σκοπούς εκτελεί...
Δε χορεύω ποτέ μου
με μια μουσική που είναι ανίκανη
την καρδιά μου ν' αγγίζει...
δεν ακούω ποτέ μου τραγούδια
που δεν καταφέρνουν
να μιλούν στην ψυχή...
Έφυγα...
γιατί πίσω αν έμενα
δε θα είχα καμία ελπίδα
κάτι ωραίο
απ' τις στάχτες ν' ανθίσει...
κάτι όμορφο να γεννηθεί...
έχω μέσα μου σπάνιους σπόρους
που βιάζονται
να βρουν μια πατρίδα...
κάπου μέσα σε τούτο
το σάπιο τον κόσμο
δε μπορεί...
θα υπάρχει μια εύφορη γη...

Δεν ήταν δάκρυ...

Δεν ήταν δάκρυ...
μια βραδινή δροσοσταλιά ήταν
που αυθαίρετα χάραξε δρόμο
στο χλομό πρόσωπο μου
κι απ' το λαιμό μου
έφτασε ως την καρδιά...
Έκανες λάθος...
δεν ήταν δάκρυ...
μονάχα μια σταγόνα ήταν
της ξαφνικής φθινοπωριάτικης βροχής...
μια υδάτινη παράξενη βαρκούλα
που βρήκε λιμανάκι απάνεμο
στην άκρη του ματιού μου...
στάθηκε λίγο
κι έπειτα κίνησε
να συναντήσει την ψυχή...
Δεν ήταν δάκρυ...
έπεσες έξω...
Ήτανε μόνο μια στάλα γλυκιά
απ' το φιλί που μου 'δωσε
στο μάγουλο το αγιόκλημα...
ένα υγρό φιλί που κρύφτηκε
στο τρυφερό λακκάκι του λαιμού μου...
Πως θα μπορούσε να 'ναι δάκρυ...
δεν είδες καθαρά
μες στο σκοτάδι έτσι όπως έφευγες...
Όλα είναι δυσδιάκριτα το βράδυ
κι εύκολα όλα μπορούν
να παρερμηνευτούν...
Γι αυτό εσύ μη νοιάζεσαι...
Κράτα μονάχα το χαμόγελο...
κράτα την καληνύχτα...
κράτα αυτό που θες να δεις..
Αν ψάξεις...σίγουρα θα βρεις
μια βολική αλήθεια...

Σ' αγαπάω γιατί...

Πάψε πια να ρωτάς
γιατί σ' αγαπώ...
δεν υπάρχουν "γιατί" στην αγάπη...
λογική δεν υπάρχει
σε μια αίσθηση απόκοσμη...
Πώς να ορίσεις το απόλυτο...
να μετρήσεις το απέραντο...
πώς ν' αγγίξεις το άϋλο...
πώς να φτάσεις το άπιαστο...
Ορισμό πως να δώσω
στη δική μου αγάπη...
Μια φωτιά είναι
και συνάμα μια θάλασσα...
μια γαλήνη και μια τρικυμία...
και βροχή και λιακάδα...
και φθινόπωρο κι άνοιξη...
θάνατος και ανάσταση...
και ευχή και κατάρα...
Μη ζητάς απαντήσεις...
άκου μόνο
όταν είσαι στο πλάι μου
την καρδιά μου
πώς χτυπά τρυφερά...
κοίτα μέσα στα μάτια μου
πόσο είναι από σένα γεμάτα...
Δεν υπάρχουνε λέξεις
να τελειώσουν τη φράση μου:
"Σ' αγαπάω γιατί..."
Το μυαλό μου εδώ σταματά...
Μη ζητάς εξηγήσεις...
Όλα όσα με λόγια δε λέγονται
και διαβάζεις στο βλέμμα μου
είναι κάπου κρυμμένα
στης ατέλειωτης φράσης μου
τ' αποσιωπητικά...

Αν είναι να ξανάρθεις...

Αν είναι να ξανάρθεις
όλα τα σύννεφα θα διώξω...
καμιά σκιά στο διάβα σου...
Μονάχα φως
να πέφτει στη μορφή σου...
Το ωραίο σου πρόσωπο
του ήλιου να γίνει καθρέφτης...
κι έτσι όπως θα περνάς
να γονατίζουν τα βουνά...
να υποτάσσονται οι θάλασσες...
να ημερεύουν οι άνεμοι...
κι όσα μας χώρισαν σα φύλα ξερά
να καίγονται στη λαμπερή σου αύρα...
στάχτη να γίνονται οι θυμοί...
τα πείσματα...τα λάθη...
κι οι δρόμοι που σε πήραν
να σβήσουν...
κι αυτοί που θα σε φέρνουν
μετά από κάθε βήμα σου
να σβήνουν κι αυτοί...
να μην υπάρχει επιστροφή...
να μη σε χάσω πάλι...
Αν είναι να ξανάρθεις
στο υπόσχομαι...
μια πεταλούδα θα γίνω...
θα κρυφτώ
στο φωτεινό χαμόγελο σου...
μ' ένα φιλί μεταξένιο
θα φέρω στην αγάπη την άνοιξη ...

Ένα γαλάζιο Βενετσιάνικο σεντούκι

Θυμίζεις τόσο

εκείνο το θλιμμένο αρλεκίνο...

έργο κάποιου ιδιόρρυθμου ζωγράφου... 

σ' ένα γαλάζιο Βενετσιάνικο σεντούκι...

τ' αδύναμα σου χέρια 

παραιτημένα κείτονται

πάνω στη σκουριασμένη κλειδαριά...

Οι θησαυροί που τόσο πόθησες

για πάντα κλειδωμένοι θα μείνουν...

Πόσο ρομαντική φαντάζει η θλίψη σου

όταν κοιτά κανείς τα υγρά σου μάτια...

Κανείς δε ξέρει...

κανένας δε φαντάζεται...  

τα μυστικά...

τις ενοχές...

το χαμένο σου αγώνα...

Οι θησαυροί που τόσο πόθησες...

που απελπισμένα γύρευες...

και που γι αυτούς  πολέμησες

με δράκους...με θηρία...

με στοιχειά...

για πάντα κλειδωμένοι θα μείνουν...

κι εσύ ένας θλιμμένος αρλεκίνος...

απεγνωσμένα θ' αγκαλιάζεις 

το απαλό γαλάζιο 

Βενετσιάνικο σεντούκι...

Δικό σου θα 'ναι...και δε θα 'ναι...

θα 'χεις ό,τι αγάπησες...και δε θα το 'χεις...

αφού πάνω στον άδικο θυμό σου

σε μια θάλασσα μάγισσα

πέταξες τα κλειδιά...

Προτιμώ τις Δευτέρες...

Κι όμως εγώ
προτιμώ τις Δευτέρες...
δε τις μπορώ τις Κυριακές...
Έρχονται γιορτινά ντυμένες...
να σου επιβάλλουν βιαστικά
μια ανόητη κι επίπλαστη χαρά...
Πιεστικές...αδιάκριτες...
στημένες...
με μια εξουσία ύπουλη...
σχεδόν φασιστική...
Ασφυκτιά η λύπη μου
σ' αυτό το καρναβάλι
με τα πλαστά χαμόγελα
και τις ντυμένες με χαρά
κάποιες
στο βάθος μελαγχολικές φωνές...
Πόση υποκρισία τελικά
χωράει μια Κυριακή...
και πόση θλίψη προκαλεί
μες στην ψυχή
μια ευτυχία που εκβιάζεται
να γεννηθεί εδώ και τώρα...
Δύσκολος τοκετός...
Βλέπεις...
δεν είναι κατά βάθος η ώρα...
κι ότι γεννιέται
είναι μοιραία προβληματικό...
Γι αυτό σου λέω...
δε τη μπορώ αυτή τη μέρα...
την ταπεινή και ήσυχη Δευτέρα
προτιμώ...

Στης αγάπης τους ήχους...

Κλείσε το τζάμι...
Έξω η νύχτα ουρλιάζει...
μηχανάκια...αμάξια...
σειρήνες...
Με τρομάζει ετούτη η πόλη...
Πλάι μου έλα...
Τη γαλήνη να βρω
στης αγάπης τους ήχους...
Ν' ακούσω μπορώ
των βλεφάρων σου
το φευγαλέο σμίξιμο...
τον παλμό
μιας ανήσυχης φλέβας
στον κρόταφο σου...
το αγαπημένο χτυποκάρδι σου...
τη γνώριμη σιωπή σου...
Ναι...
Μπορώ ν' ακούσω τη σιωπή σου...

της ανάσας σου τα μηνύματα...

τη μουσική της ψυχής σου...
το όνειρο σου...
που γλυκά τραγουδάει...
κι εγώ τραγουδάω μαζί του...
Χορεύω...
Μεθάω...
Ζαλίζομαι...στου έρωτα σου
τους ολάνθιστους κήπους...
Σ' αγαπώ τόσο...
Μα έξω η νύχτα ουρλιάζει...
κι η πόλη αυτή με τρομάζει...
Κλείσε το τζάμι...
Πλάι μου έλα...
Τη γαλήνη να βρω
στης αγάπης τους ήχους...

Για φαντάσου...

Χρόνια και χρόνια
η ίδια διαδρομή...

με κρύο με βροχές με χιόνια...

Σου το ξανάπα νομίζω...

τους χειμώνες περισσότερο
θυμάμαι...

Κι άνοιγες ανυπόμονα την πόρτα
με μια απροκάλυπτη λαχτάρα
ότι είχα μέσα μου να πάρεις...

σ' ένα ισόγειο σκοτεινό...

Δεν έμπαινε ο ήλιος ποτέ...

Μονάχα η καρδερίνα

αντίκριζε καμιά αμυδρή αχτίδα

που έχανε το δρόμο της

και φώτιζε για λίγο
το μικρό μπαλκονάκι...

Σε θυμάμαι πάντα να παίρνεις...
Τον εαυτό σου να σαμποτάρεις...
από ένα φόβο ανόητο...

Ανήμπορος όσα ήθελες να δώσεις...

Χρόνια και χρόνια η ίδια διαδρομή...
Μα για φαντάσου...
δε θυμάμαι πια να ξανάρθω...
πάγωσε η μνήμη μες στους χειμώνες...
και πια στο νου μου όταν σε φέρνω
όλα βουλιάζουν σε μια ομίχλη υγρή...
και μόνο ένα κελάηδημα...
κάπου μακριά...
σ' ένα μικρό μπαλκονάκι
την αίσθηση μου φέρνει μιας άνοιξη
που τόσο πόθησα
και που ποτέ δεν έζησα μαζί σου...

Ψέματα λέω...

Πόσο σε πίκρανα αγαπημένε...
χολή και ξύδι
στα διψασμένα χείλη σου
το τελευταίο μου φιλί...
κεντρί σκορπιού το αντίο
μες στην ψυχή σου...
το τελευταίο βλέμμα μου
των άτυχων ονείρων σου
ισόβια φυλακή...
Πόσο σε πίκρανα αλήθεια
αγαπημένε...
πόσο ήμουν ανάξια...
ανίκανη...δειλή...
και τώρα μάταια
ψάχνω να βρω αιτίες...
λάθος αντίδοτο στις ενοχές μου ...
τον εαυτό μου εξαπατώ...
αθώα τάχα αναρωτιέμαι
μπρος στον καθρέφτη μου...
ψέματα λέω...
ότι δεν έφταιξα μόνο εγώ...
όμως το ξέρω...
είναι η αλήθεια
μέσα μου βαθιά γραμμένη...
και πια δεν ξεγελιέμαι...
εγώ για όλα φταίω...μόνο εγώ...

Δειλινό της Δευτέρας

Δειλινό της Δευτέρας ξανά...
θα κυλήσει η βδομάδα...
θα σε σκέφτομαι κάθε βραδιά...
στο σκοτάδι θα φέρνεις λιακάδα...
Θα μ' αγγίζει της αγάπης το φως...
την ψυχή μου γλυκά θα ζεσταίνει...
και θ' αντέχω...θα περνάει ο καιρός
με τη σκέψη σου να μ' ανασταίνει...
Θα 'μαι πάντα εδώ...
θα προσμένω να 'ρθείς...
θα σου γράφω αγάπης τραγούδια...
θα φυλάω μυστικά,
παθιασμένα φιλιά
που θα γίνουν του έρωτα μας πρελούδια...
Και σαν έρθει η στιγμή
και στην πόρτα φανείς
κι αντικρίσω το βλέμμα σου πάλι,
στην υγρή μου ματιά
καθαρά θα το δεις
πως η αγάπη μου είσαι η μεγάλη...

Μήπως είσαι εσύ;

Βρέχει πάλι...

Μια βροχή σιγανή
σα νερό λιγοστό
μισάνοιχτης βρύσης,
μάταια τούτη τη νύχτα
προσπαθεί να ξεπλύνει
από μαύρες σκιές...
θορυβώδεις σιωπές...
εμμονές... ενοχές...
ψευδαισθήσεις...
Μπροστά μου και πάλι...
στο παλιό γκρίζο σπίτι...
η εικόνα σου ίδια...
ξανά και ξανά...
Τα θλιμμένα σου μάτια...
τα σφιγμένα σου χείλη...
η αγχωμένη σου ανάσα...
κι όλα λάθος...
στραβά και μισά...
Σε θυμάμαι...
Πονάω...
Κάθε μέρα μου λείπεις...
και ο χρόνος αλήτης
τίποτα δεν ξεφτίζει...
Όλα απόλυτα ίδια...
πιο πολύ από ποτέ ζωντανά...
Κι ο ουρανός πάλι βρέχει...
όπως χθες και προχθές...
μια βροχή σιγανή
που κλάμα θυμίζει
και μαζί της σε φέρνει...
Μ' αρρωσταίνει...
Μια παράλογη σκέψη
το μυαλό μου τρελαίνει...
Μήπως είσαι εσύ
που ακόμα κι εκεί
συνεχίζεις να κλαις;

Μαρία Γασπαράτου

Πίσω απ' τον ορίζοντα

Είναι και κάτι δειλινά
που η μοναξιά σε πνίγει...
Απέραντη η θλίψη σου
κι η δύναμη σου λίγη...
Ματώνει ο ήλιος φεύγοντας
το ουράνιο σεντόνι...
μα τίποτα δε χάνεται...
τίποτα δεν τελειώνει...
Πίσω απ' τον ορίζοντα
κάπου αλλού χαράζει...
κι αν το σκοτάδι που έρχεται
εσένα σε τρομάζει
θα 'ρθει και πάλι η αυγή
να σε γλυκοφιλήσει
και την ψυχή σου ολόφωτες
ελπίδες να γεμίσει...

Διάφανα φτερά

Σήμερα ξύπνησα
με κάτι ωραία διάφανα φτερά
στους ώμους...
Τα χέρια μου χαθήκανε...
άχρηστα μου ήταν τελευταία...
ότι άγγιζαν πονούσε...
στο δέρμα μου άφηνε
μιά απαίσια μουντζούρα
από καμένες προσδοκίες...
Λυπόμουν τόσο γι αυτά τα χέρια
που μνήμη δεν είχαν...
ταγμένα ανέκαθεν
έτσι...χωρίς αντάλλαγμα
ότι έβρισκαν
μες στην ψυχή μου ωραίο
να το δίνουν...
Με τα καινούρια μου φτερά
θα σχίζω τώρα τους αιθέρες...
Θα με καλωσορίσει ο ουρανός...
εκείνος που δεν έφτανα...
και που ποτέ μου
δεν προσπάθησα να φτάσω
αφού ανόητα πίστευα
ότι δεν ήμουν ικανή...
Σήμερα ξύπνησα
με κάτι ωραία διάφανα φτερά
στους ώμους...
Νιώθω κιόλας εντός μου
το φτερούγισμα
που ως την ψυχή μου φτάνει...
Δεν ήταν όνειρο...
Κάτι νομίζω αναπάντεχα θ' αλλάξει...
Κάτι απρόσμενα εντελώς
αλλάζει ήδη...

Τα φθινοπωρινά απογεύματα

Ωραία που σ' αντάμωνα

τα φθινοπωρινά απογεύματα...

Δε νοιάστηκα ποτέ για τις βροχές...

Παιχνίδι η ζωή...
Τραγούδι...

μ' ένα ρεφρέν σ' επανάληψη
δίχως στροφή τελευταία...

Ωραία που σ' αντάμωνα
τα κίτρινα απογεύματα...
Ο μολυβένιος ουρανός
καμιά απειλή δεν έκρυβε...
είχε η αγάπη μια εξουσία
σχεδόν ακατάληπτη...
Φύλα ξερά κάτω απ' τα πόδια μου
ψυχορραγούσαν οι δισταγμοί...
Μια σιγουριά εκτυφλωτική
σαν ήλιος καλοκαιρινός
δεν άφηνε να δω τίποτε άλλο
πέρα από σένα...
Τα φθινοπωρινά απογεύματα...
γλυκά...ζεστά...ολόφωτα...
Ήσουν εκεί...
κι ήσουν εσύ το καλοκαίρι...
Κι απόψε...
ετούτο το ψυχρό απόγευμα
ένας βοριάς ανυπόμονος
βιάζεται...
νωρίς να φέρει το χειμώνα...
Κι όλα ξερά... χλομά... αβέβαια...
κι εσύ ποιος ξέρει που;
με ποια ψυχή... έτσι ωραία
όπως εσύ μονάχα ξέρεις
ανταμώνεις;
Σε ποιο κορμί... το ηλιοντυμένο χάδι σου
Αύγουστους σπέρνει μες στον Οκτώβρη;

Χάσαμε...

Μας νίκησαν
των άγνωστων ταξιδιών
οι προσδοκίες...
των βιαστικών τρένων
τα μακρινά σφυρίγματα ...
τα όνειρα
που απρόβλεπτα
απ' την αγάπη λιποτάκτησαν...
Βαγόνια ανεξέλεγκτα
οι κρυφές επιθυμίες...
Αλλού μας πήγαν...
σε δρόμους επικίνδυνους
και σε ψυχρά τοπία...
Μας νίκησαν
οι ανόητες φιλοδοξίες...
Πίσω απ' της ψυχής μας τα σύνορα
καραδοκούσε η μοναξιά...
παραπλανητικά ντυμένη
με χρώματα χαράς...
ύπουλη...
απρόσωπη...ανώνυμη...
Κι εμείς...
ανύποπτοι...
απρόσεκτοι...αφελείς...
μια μάσκα της φορέσαμε
ψεύτικης ευτυχίας...
Ζωή την ονομάσαμε...
Ξεγελαστήκαμε...
Παγιδευτήκαμε...
Χάσαμε...

Το άλλο καλοκαίρι...

Νυχτώνει νωρίς πια...

Έρημο το λιμάνι...
σαν αγκαλιά που ορφάνεψε...
σαν άδεια φωλιά...
Κι εμείς πουλιά αποδημητικά...
κινήσαμε ο καθένας γι αλλού...
Προδομένο μοιάζει το νησί...
σα γυναίκα μιας βραδιάς...
παρατημένη
από αδίστακτους εραστές...
"Το άλλο καλοκαίρι..."
Μια φράση που αιωρείται
σ' έναν σιωπηλό ουρανό...
σαν σύννεφο περαστικό...
μια αμφίβολη υπόσχεση...
"Δε θα χαθούμε..."
Κοιτάς αλλού...
Κοιτάω κάτω...
Το τελευταίο πλοίο σαλπάρει...
Η τελευταία πτήση αναχωρεί...
Μια σκιά εγκατάλειψης
σκεπάζει τα πάντα...
Χαθήκαμε ήδη...
Βγαίνω στο κατάστρωμα...
Θέλω ν' ανασάνω...
να χαθώ στο γαλάζιο...
Ο νοτιάς μπερδεύει τα μαλλιά μου...
τα ρούχα μου...την ψυχή μου...
Ανοίγω τη χούφτα μου...
ένα τσαλακωμένο χαρτί δραπετεύει...
χορεύει στον άνεμο για λίγο
κι αυτοκτονεί στην άγρια θάλασσα...
"Το άλλο καλοκαίρι..."
Τι ψέμα θεέ μου...
Στον ουρανό ένα αεροπλάνο
χάνεται μακριά...
Με μια κίνηση τελευταία
το χέρι μου γνέφει...
τα χείλη μου μηχανικά σχεδόν
ψελλίζουν τη μόνη αλήθεια...
"Αντίο..."


Μαρία Γασπαράτου

Υπέροχα μόνη...

Είναι ώρα νομίζω...

Το γνώριμο δρόμο και πάλι να πάρω...

πάντα φοβόμουν φωνές δυνατές...

κι εκείνα τα φώτα που όμορφα μοιάζουν
μα από κάθε τι ωραίο αφήνουν σκιές...
Ναι...ήρθε η ώρα...
κι ας άργησε κάπως...
Αυτή τη φορά της ψυχής το μεθύσι
κράτησε πιο πολύ...
Μα τώρα...που πέρασε η ζάλη
μπροστά στον καθρέφτη κοιτάζω μια άλλη...
τρομάζω...
το βλέμμα αποστρέφω...
χτυπώ τη γροθιά μου στο κρύο γυαλί...
ματώνω...πονάω...
σε χίλια κομμάτια ένα είδωλο ξένο
που δεν τ' αγαπάω, σκορπάω...
με ψάχνω...
με βρίσκω για λίγο και πάλι με χάνω...
σε κάποια που δε μου ταιριάζει γιορτή...
Την πόρτα ανοίγω...
απόψε θα φύγω...
απρόσμενα...
έτσι όπως κάποτε ήρθα...
όπως πάντοτε υπήρξα...
ένα λάθος κομμάτι από παζλ
σε μια ξένη εικόνα...
στο τοπίο αυτό πουθενά δεν κολλάω...
με προσμένουν δικοί μου
παράξενοι δρόμοι...
Φεύγω πάλι όπως ήρθα...
Ξένη...άγνωστη...υπέροχα μόνη...

Ένα αγόρι σ' ένα ποδήλατο...

Θα περάσει κι αυτό...
όπως τόσα και τόσα...
κι αν μοιάζει ετούτο το σύννεφο
ακίνητο,
θα φυσήξει βοριάς...
θα σκορπίσει...
μακριά θα χαθεί...
Κι εγώ...
που ποτέ μου δε λύγισα,
έτσι ορθή...
όπως στάθηκα πάντα,
κοιτάζω τη νύχτα κατάματα...
δεν τρομάζω...
δεν αφήνω το σκότος
σα μαύρο μαντήλι
την ψυχή μου να δέσει...
Στο σκοτάδι
προτιμώ να ονειρεύομαι...
Ένα αγόρι...σ' ένα ποδήλατο...
γελά... μέσα σ' ένα μου
παιδικό καλοκαίρι...
Ο ήλιος χορεύει στα μάτια του...
Ο Μπάτης μπερδεύει
τα σγουρά του μαλλιά...
Κι η θάλασσα απέραντη...
Κι η ζωή μπροστά...
Με κοιτά...
και στο βλέμμα του
ξαναβρίσκω ότι χάθηκε...
Με τυλίγει σαν χρυσή πανοπλία
η πίστη...
Σχηματίζουν μια φράση τα χείλη του...
"Θα περάσει κι αυτό...μη φοβάσαι."...

Μια χρυσαφένια γραμμή

Επέστρεψαν κι οι τελευταίοι...
Η πόλη ξαναβρίσκει
της καρδιάς της τους χτύπους...
Το καλοκαίρι έφυγε...
Κι όμως...
μια χρυσαφένια γραμμή
καμωμένη
από αυγουστιάτικους ήλιους
μας ακολουθεί...
Είναι χαραγμένη
με χρώματα χαράς, θαλασσινά...
με κόκκινα αρμυρά φιλιά
κι ασημοστάλαχτα βραδινά χαμόγελα...
Όσο προχωράμε βαθιά
στο γκρίζο παρόν μας
τόσο μακραίνει...
Έτσι...
να μη χαθούμε...
να μην ξεχαστούμε στις βροχές...
Ένας δρόμος...
φτιαγμένος από φιλιά...
χαμόγελα...
και λευκά φτερά ονείρων...
Το πέταγμα τους να διαλύει την ομίχλη...
να διώχνει τις μαύρες σκιές...
να φωτίζει το χρυσό μονοπάτι...
να μη χαθούμε στα άχαρα
κι άχρωμα τοπία...
να φέγγει σαν ήλιος μακριά
το επόμενο καλοκαίρι...

Προσπάθησα...

Όλα γύρω πονάνε...
Οι εικόνες... οι λέξεις...
οι προθέσεις πίσω απ' αυτές...
Οι αλήθειες...τα ψέματα...
Οι ήχοι πονάνε...
και οι σιωπές...
Οι απουσίες...
κι οι παρουσίες οι θλιβερές...
Κι όμως...
προσπάθησα τόσο...
να οχυρώσω την ψυχή μου
με κάτι σπάνια παιδικά χαμόγελα
που εκβίασα τη μνήμη μου
να επιστρατεύσει...
Με κάτι κοραλλένια δειλινά
που γλύτωσαν
από τη μόνιμη σχεδόν
και ανερμήνευτη για τους πολλούς
μελαγχολία του ουρανού μου...
Προσπάθησα...
Μα τι να κάνουν
κάποιες στιγμές μετρημένες χαράς...
Τα τρομαγμένα μου όνειρα
κρύφτηκαν
σε κάτι παλιά παιδικά τραγουδάκια...
Παγιδεύτηκαν...
αφού τους ξεχασμένους στίχους τους
δε μπόρεσα να ξανατραγουδήσω...
Προσπάθησα...
Απέτυχα...
Κι έμεινε ακάλυπτη η ψυχή...
Κι όλα γύρω πονάνε...

Η καληνύχτα σου

Πόσο όμορφα ηχεί
η καληνύχτα αγάπη μου...
εκείνη που γλυκά
τα χείλη σου προφέρουν...
την αγκαλιάζει η φωνή σου
σαν αρχάγγελος...
και δυό απαλά...
λευκά φτερά
στη διψασμένη μου ψυχή
τη μεταφέρουν...
Κι ενώ μια λέξη είναι...
απλή...
μικρή...συνηθισμένη...
σα μαγικό τραγούδι
μέσα στη νύχτα ακούγεται
που στον παράδεισο με ταξιδεύει...
Κι εγώ...
που έτσι με συνήθισες
δε γίνεται αλλιώς
να φανταστώ το βράδυ...
δίχως φιλί...
δίχως την καληνύχτα σου...
φεύγει η μαγεία...
μένει μονάχα το σκοτάδι...

Μαρία Γασπαράτου

Ήθελα...

Μου άρεσε να ξενυχτώ...

Να σε κοιτάω ήθελα όταν κοιμάσαι...

Τα μάτια μου να έχω ακουμπισμένα
στα κλειστά δικά σου μάτια...

Κρυφογελούσα
με μια σχεδόν παιδιάστικη χαρά
στη σκέψη πως θα κλέψω 

την πρώτη πρωινή ματιά σου...

Ήθελα να 'μαι εγώ

η μόνη εικόνα...

όλο το χώρο να καταλάβω
μέσα στο βλέμμα σου...

Κανείς άλλος και τίποτα...

Ελεύθερη να μην αφήσω ούτε

μια μικρή γωνίτσα...
Κι όλη τη μέρα στο μυαλό σου
να έχεις τη μορφή μου...
Η μόνη σκέψη σου να είμαι...
η μόνη επιθυμία...
γιατί ο στόχος τελικά
δεν ήτανε τα μάτια...
ήθελα απλώς να βρω ένα τρόπο
να ζω μες στην ψυχή σου...
Ήθελα...
εγωιστικά...απόλυτα...ανόητα ίσως...
Και τώρα;
Τώρα που πια πολιορκούν το βλέμμα σου
ξένοι ουρανοί
μάταια πάλι ξενυχτώ...
κι απελπισμένα ψάχνω
να βρω κομμάτια του εαυτού μου
ξεχασμένα...
που χάθηκαν για πάντα μέσα σου...

Ένα άγγιγμα σου...

Τα δειλινά κρύβουνε πάντοτε μια θλίψη...
Μοιάζει το επερχόμενο σκοτάδι μ' απειλή...
Δε θέλω να με βρίσκει η νύχτα μόνη...
μα εγώ είμαι εδώ...κι εσύ εκεί...
Μια σιωπηλή κιθάρα η ψυχή μου...
Ένα άγγιγμα σου περιμένουν
οι ανέγγιχτες χορδές...
Με αγάπης νότες
το λυπημένο δειλινό να πλημμυρίσουν...
Να ταξιδέψουν με τον άνεμο...
τη νύχτα που έρχεται να βρουν...
να τη φιλήσουν...
και μ' ένα χρώμα κόκκινο βαθύ
το μαύρο της να ντύσουν...
να πάψει να 'ναι το σκοτάδι απειλή...

Ό,τι κι αν λες...

Με ξέχασες λες...
Χαμογελάς ειρωνικά
όταν για μένα κάποιος σου μιλάει...
Μια ιστορία που πέρασε...
Τίποτα...
Κανένα ίχνος στην ψυχή σου
δεν άφησα...
κανένα σημάδι...
Σα να μην πέρασα ποτέ
απ' της ζωής σου το μονοπάτι...
Τίποτα...
Κι όμως...
εκείνη η κάθετη ρυτίδα
στο μέτωπο σου
ανάμεσα στα μάτια
σημάδι μου είναι...
θυμός κι απόγνωση
και πόνος...
της απουσίας μαχαιριά...
υπογραφή της μοναξιάς...
ενα καρφί που πάντα
θα ματώνει τη σκέψη σου...
ένα σπασμένο βέλος
που την αγάπη πλήγωσε...
Εκείνη η κάθετη βαθιά ρυτίδα
στο μέτωπο σου
είναι η δική μου διαδρομή...
Ό,τι κι αν λες...
εκεί θα είναι... να μαρτυρά...
πως πέρασα κι εγώ απ' τη ζωή σου...

Μαρία Γασπαράτου

Μια στιγμή μαγική

Κι εκεί που νομίζεις
πως τέλειωσαν όλα
κι η νύχτα που ήρθε
ποτέ δε θα φέρει πρωί,
πως να πάψει δεν πρόκειται
ετούτη η μπόρα
και τον ήλιο ξανά δε θα δεις
μετά τη βροχή,
τα πάντα αλλάζουν.
Αναπάντεχα έρχεται
κάποια στιγμή μαγική
κι όλα αυτά
που ήταν γκρίζα, μουντά,
ξαφνικά παίρνουν χρώμα.
Της ζωής σου η σιωπή
γίνεται μουσική.
Η ψυχή πλημμυρίζει αγάπη...
γαληνεύει το βλέμμα...
γίνεται όλος ο κόσμος
μια ζεστή αγκαλιά.
Ξαφνικά
εκεί που νομίζεις
πως τέλειωσαν όλα
και πια δεν υπάρχει
ελπίδα καμιά,
τα πάντα αλλάζουν.
Μια στιγμή μαγική
κι απροσδόκητα,

όλα αρχίζουν ξανά...

Μαρία Γασπαράτου

Όλα τα "αν"...

Ήρθαν από νωρίς το βράδυ
όλα τα "αν"
και μου 'κλεψαν τον ύπνο...
Γεμάτα πάθη και αλήθειες
δυσάρεστες...
γεμάτα αγάπες και μίση
αδιαίρετα...
χαρά και πόνος μαζί...
ζωή και θάνατος...
σαν ήρωες επικίνδυνοι
κι αυτοκαταστροφικοί
του Ντοστογιέφσκι...
Όλα τα "αν"...
μαζί μ' ένα φορτίο
γεμάτο ανατροπές...
Όλη τη νύχτα ψάχνω...
σαν ηρωίδα του κι εγώ
δαιμονισμένη
ένα καλό να βρω
σ' όλες ετούτες τις
απίθανες προοπτικές
δίχως ένα κακό μαζί να σέρνει...
Όλα τα "αν"
κι όλα τα ενδεχόμενα
που ανόητα το πολιορκημένο
απ' όλα μου τα απωθημένα
κι ανεκπλήρωτα μυαλό
είχε ωραιοποιήσει...
Μα τι τα θες...
Και της ζωής μου όλα τα "αν"
έκρυβαν τελικά μιά θλίψη...
μιά ματαίωση... ένα τέλος...
Πάντοτε ίδιος ο προορισμός...
πάντα ένα δύσκολο ταξίδι...
Ξημέρωσε...
Ένας ήλιος λαμπρός...
σίγουρος...
τραγικά αθώος κι ανύποπτος
οδεύει προς τη Δύση...