Πάνω σ' αλυσίδες σπασμένες...

Από μια τόση δα μικρή ρωγμή
ένα φως Αυγουστιάτικο θαρρείς
μες στο Δεκέμβρη
έκοψε στα δυό σαν λεπίδα χρυσή
του μυαλού το κελί...
Μπήκε η αλήθεια
με μια ατσαλένια γροθιά
κι αναπάντεχα γκρέμισε
τα νοτισμένα
από ένα χθες μουχλιασμένο,
σαθρά τείχη...
Απρόσμενα εύκολα
σκόνη έγιναν
όσα καιρό τώρα τον ορίζοντα έκρυβαν...
κι η θάλασσα φάνηκε ξάφνου...
μακρινή ακόμα...
μα υπαρκτή απροσδόκητα...
λες και περίμενε χρόνια...
πιστή...
το διψασμένο βλέμμα μου
στο γαλάζιο της να βουλιάξει...
Μόνο να...
είναι κάποιες στιγμές που
μια ομίχλη υγρή μ' αγκαλιάζει
καθώς ο βοριάς
τη γνώριμη φέρνει βαριά μυρωδιά
μιας γκρίζας παλιάς παραλίας...
κι η ψυχή συννεφιάζει για λίγο...
Κάτι αλλόκοτες κρύες φωνές
με καλούν
το κεφάλι μου πίσω να στρέψω...
Μα πια δε γυρνώ στις σκιές...
πατώ πάνω σ' αλυσίδες σπασμένες...
Οι πυξίδες δείχνουν τώρα το Νότο...
κι εγώ μπροστά προχωρώ...
πρώτη φορά ν' ανταμώσω
λουσμένα στο φως
τα Χριστούγεννα...

Μαρία Γασπαράτου