Το τέρας

Τα βράδια που φυσούσε ο αέρας
και τα κλαδιά χτυπούσανε το τζάμι
σκεφτόμουν  πάντα πως ερχόταν ένα τέρας
κι απ' τον τρόμο είχε σκοπό να με τρελάνει.

Μικρούλα αφελής και φοβητσιάρα
με μια καρδιά που πήγαινε να σπάσει
και δυό κοτσίδια όρθια απ' την τρομάρα
από το φόβο μου τον ύπνο μου είχα χάσει.

Μεγάλωσα περάσανε τα χρόνια
και πια τις νύχτες είχα ηρεμία.
Σε γνώρισα χειμώνα μες στα χιόνια
και μια άκρως άρχισε ρομαντική ιστορία.

Μια νύχτα που φυσούσε ο αέρας
να κοιμηθώ μαζί σου είχα το θάρρος
μα ξάφνου λες κι επέστρεψε το τέρας
γιατί με ξύπνησε ένας θόρυβος μεγάλος.

Πετάχτηκα με τρόμο απ' το κρεββάτι
και πανικός πλημμύρισε το βράδυ
σε κοίταξα σα να βλεπα εφιάλτη
καθώς ροχάλιζες βαριά μες στο σκοτάδι.

Κι άρχισε τότε ο νους μου να θυμάται
κάποιες βραδιές που φύσαγε ο αέρας
κι ενώ έμοιαζες με τέρας που βρυχάται
σχεδόν νοστάλγησα το παιδικό μου τέρας.

Μαρία Γασπαράτου