Αύριο ίσως...

Κάθε βράδυ φτάνω ως την πόρτα σου...
αφουγκράζομαι στο σκοτάδι...
τη φωνή σου ν' ακούσω όπως παλιά
να σιγοτραγουδά της ψυχής μου
τα περίεργα τραγούδια...
Μ' ανατριχιάζει η παγερή σου σιωπή...
Με ξέχασες...
Μα λέω μέσα μου...
"Αύριο ίσως"...
με την ελπίδα ζωντανό να κρατά το όνειρο...
Το ξέρω...έτσι είναι...
σε ξεχνούν
όταν δε γίνεται να σε κρατήσουν...
Μα η ψυχή μου είναι ουρανός...
πώς να χωρέσει σ' ένα τόπο...
Και στο δικό σου τόπο πια
ανεπιθύμητοι είναι οι δικοί μου άνεμοι...
Όμως εγώ δεν ήμουν δέντρο ποτέ
στη γη σου να ριζώσω...
Κι ας πίστευα η ανόητη
ότι γι αυτό μου το άπιαστο μ' αγάπησες...
Κρύο που κάνει απόψε έξω απ' την πόρτα σου...
Μ' ανατριχιάζει η παγερή σου σιωπή...
Με ξέχασες...
Μα λέω πάλι μέσα μου...
"Αύριο ίσως"...


Μαρία Γασπαράτου