Κάποια μεσημέρια Κυριακής...

Κάποια μεσημέρια Κυριακής
μυρίζουν φορμόλη...
έχουν ένα χρώμα παραίτησης...
ένα άρωμα συμβιβασμού
και άτακτης υποχώρησης...
μια χροιά ειρωνείας...
εμπαιγμού και φόβου...
Στα ασφυκτικά γεμάτα
λαϊκά ταβερνάκια
βιαστικά κακοβαμμένα
κόκκινα χείλη
με κόπο χαμογελούν...
απελπισμένα ανδρικά
βλέμματα
με βία γλυκαίνουν...
Στο τραπέζι αχνίζουν
κάμποσες μερίδες
ψυχαναγκασμού...
ηττοπάθειας
και πλήρους υποταγής
σε κάτι
που τεχνηέντως παρουσιάζεται
αναπόφευκτο...
Πίσω από σκούρα γυαλιά
παράταιρα εντελώς
με το γκρίζο τοπίο
κόκκινα βουρκωμένα μάτια
προσπαθούν να κρυφτούν
από αδιάκριτα βλέμματα...
Θηλιά στο λαιμό
το βράδυ που πέρασε...
Κάποια μεσημέρια Κυριακής
μοιάζουν βαριά άρρωστα...
το ισχνό τους μπράτσο
τρυπούν ενέσεις συμφιλίωσης...
Η νόσος περνάει σε ύφεση
για να υποτροπιάσει ξανά
κάποιο φριχτό Σαββατόβραδο
και κάθε επαναστατική διάθεση
να πνιγεί πάλι μοιραία
κάποιο χλωμό Κυριακάτικο μεσημέρι
που θα μυρίζει φορμόλη
και θ' αφήνει στο πέρασμα του
πικρά φιλιά
με γεύση θανάτου και σήψης...

Μαρία Γασπαράτου