Σε μια πόλη...

Σε μια πόλη που κλαίει
νοερά ταξιδεύω.
Τίποτα δεν υπάρχει
απ' όσα υπήρχαν εκεί
κι όμως μάταια γυρεύω
στης βροχής της το δάκρυ
έναν ήλιο να φέρει
λίγο φως στην ψυχή.

Σε μια πόλη χαμένη
στην ομίχλη του χρόνου
ψάχνω κάποια αιτία
να γυρίσω ξανά.
Κάτι να 'ναι δικό μου
μια ματιάς τη μαγεία
μια φωνή αγαπημένη
μια μορφή απ' τα παλιά.

Σε μια πόλη μονάχη
πόλη αγαπημένη
τριγυρνά η ψυχή μου
σε τοπία θολά
από χέρι χαμένη
μ' ανοιχτή την πληγή μου
αφού ότι αγαπούσα
έχει φύγει μακριά.

Κάποια πόλη θλιμμένη
που ερήμωσε τώρα
κι είναι οι άνθρωποι ξένοι
κι είμαι ξένη κι εγώ
την ξανάπιασε η μπόρα
και να κλαίει επιμένει
που ποτέ το δικό μου
δε θα δει γυρισμό.


Μαρία Γασπαράτου