Εδώ μιλάμε για ψυχή...

Μα εδώ μιλάμε για ψυχή...
για όλα όσα δεν πιάνονται...
για όλα όσα δε βλέπεις...
για κείνα που είναι
με της ύπαρξης μου
τις ατσάλινες κλωστές
δεμένα...
χορδές ασημένιες
πάνω σε μαγεμένο
μαντολίνο...
Πως θες ν' ακούσεις
μουσική όταν τα τέλια του
φοβάσαι να αγγίξεις;
Οι νότες κλειδωμένες
σ' ένα σύννεφο λευκό
στη μέση κάποιου γκρίζου
μακρινού ουρανού...
προσμένουν...
να γίνει η αγάπη σου αστραπή...
κι όλα μου της ψυχής
τα ντο ρε μι
σαν μουσική βροχή
μες στη δική σου την ψυχή
να πέσουν...


Μαρία Γασπαράτου