Ακροβατώντας στο άδικο..

Σαν ακροβάτης περπατώ

πάνω στις αιχμηρές σου λέξεις...

κάθε μου βήμα και πληγή...

Τα καταφέρνω...
ισορροπώ...
πάνω σε βλέμματα καρφιά
και σ' ακανθώδεις φράσεις...
προχωρώ...
κι εσύ με μια έπαρση εξοργιστική
γελάς...
κι ούτε στιγμή δεν απορείς
με την ασύλληπτη αντοχή μου...
Σίγουρος είσαι πως ποτέ
δε θα διαλέξω το κενό...
Σίγουρος είσαι...
πεπεισμένος πλήρως
ότι δεν έχω άλλη επιλογή
καθώς αστράφτει ο πανικός
μέσα στο βλέμμα μου
κάθε φορά
που σε μια κίνηση άστοχη παραπατώ...
Μα αγνοείς το απρόβλεπτο...
ξεχνάς πως τίποτα δεν είναι δεδομένο...
Κοίτα λοιπόν...
Όσο καιρό ακροβατώντας στο άδικο
μετρούσα τις πληγές μου
κι έτρεμα μια πιθανή βουτιά
μου στο κενό,
όσο καιρό
μ' ένα πελώριο στόμα ανοιχτό
αδημονούσε
για τη μοιραία πτώση μου
το πεινασμένο τίποτα,
έμαθα ξέρεις να πετώ...

Μαρία Γασπαράτου