Ένα γαλάζιο Βενετσιάνικο σεντούκι

Θυμίζεις τόσο

εκείνο το θλιμμένο αρλεκίνο...

έργο κάποιου ιδιόρρυθμου ζωγράφου... 

σ' ένα γαλάζιο Βενετσιάνικο σεντούκι...

τ' αδύναμα σου χέρια 

παραιτημένα κείτονται

πάνω στη σκουριασμένη κλειδαριά...

Οι θησαυροί που τόσο πόθησες

για πάντα κλειδωμένοι θα μείνουν...

Πόσο ρομαντική φαντάζει η θλίψη σου

όταν κοιτά κανείς τα υγρά σου μάτια...

Κανείς δε ξέρει...

κανένας δε φαντάζεται...  

τα μυστικά...

τις ενοχές...

το χαμένο σου αγώνα...

Οι θησαυροί που τόσο πόθησες...

που απελπισμένα γύρευες...

και που γι αυτούς  πολέμησες

με δράκους...με θηρία...

με στοιχειά...

για πάντα κλειδωμένοι θα μείνουν...

κι εσύ ένας θλιμμένος αρλεκίνος...

απεγνωσμένα θ' αγκαλιάζεις 

το απαλό γαλάζιο 

Βενετσιάνικο σεντούκι...

Δικό σου θα 'ναι...και δε θα 'ναι...

θα 'χεις ό,τι αγάπησες...και δε θα το 'χεις...

αφού πάνω στον άδικο θυμό σου

σε μια θάλασσα μάγισσα

πέταξες τα κλειδιά...