Τα χρυσάνθεμα του Οκτώβρη

Τ' ανθισμένα κοιτάζω
χρυσάνθεμα του Οκτώβρη ...
κίτρινα...λευκά...πορτοκαλιά...
το άρωμα τους
μια απροσδιόριστη αφήνει
αίσθηση φθοράς
και μια εντύπωση περίεργη
πως είναι ήδη αργά
για κάτι ωραίο...
Κι όπως φυσάει με μανία
και λυγίζει το λεπτό τους βλαστό
ο βοριάς
κι ανεμίζει με ορμή
των καπέλων τους
τα πολύχρωμα κρόσσια
σαν παράξενοι κατάδικοι
μοιάζουν...
να φύγουν θέλουν
από ένα αόρατο κελί...
μα λες κι έχουν βαρίδια στα πόδια
δεν κάνουν βήμα...
μόνο το σώμα τους γέρνει μπροστά
σε μια κίνηση άσκοπη απελπισίας...
Του Οκτώβρη
τ' ανθισμένα χρυσάνθεμα...
μοιάζουν τόσο μ' εμάς...
Οι καμπάνες χτυπούν...
ανεμίζουν σημαίες...
κι ένα σκίρτημα μέσα μας
σαν αρχή επανάστασης
μας μεθάει γλυκά...
κι ένα όνειρο άπιαστο
μια κρυμμένη λαχτάρα
μας τραβάει μπροστά...
μα στα πόδια αλυσίδες
δεν αφήνουν να κάνουμε βήμα...
κι ο ουρανός μακριά...
ξεφτισμένα φτερά...
και πια η φυγή...ουτοπία...