Μήπως είσαι εσύ;

Βρέχει πάλι...

Μια βροχή σιγανή
σα νερό λιγοστό
μισάνοιχτης βρύσης,
μάταια τούτη τη νύχτα
προσπαθεί να ξεπλύνει
από μαύρες σκιές...
θορυβώδεις σιωπές...
εμμονές... ενοχές...
ψευδαισθήσεις...
Μπροστά μου και πάλι...
στο παλιό γκρίζο σπίτι...
η εικόνα σου ίδια...
ξανά και ξανά...
Τα θλιμμένα σου μάτια...
τα σφιγμένα σου χείλη...
η αγχωμένη σου ανάσα...
κι όλα λάθος...
στραβά και μισά...
Σε θυμάμαι...
Πονάω...
Κάθε μέρα μου λείπεις...
και ο χρόνος αλήτης
τίποτα δεν ξεφτίζει...
Όλα απόλυτα ίδια...
πιο πολύ από ποτέ ζωντανά...
Κι ο ουρανός πάλι βρέχει...
όπως χθες και προχθές...
μια βροχή σιγανή
που κλάμα θυμίζει
και μαζί της σε φέρνει...
Μ' αρρωσταίνει...
Μια παράλογη σκέψη
το μυαλό μου τρελαίνει...
Μήπως είσαι εσύ
που ακόμα κι εκεί
συνεχίζεις να κλαις;

Μαρία Γασπαράτου