Έφυγα...

Έφυγα...
από άγονα εδάφη...
από μια κούφια γη...
Όσους σπόρους κι αν έσπειρα
τίποτα δε βλαστίζει...
χώμα γκρίζο...στεγνό...
που μοιάζει με στάχτη
κι ότι μέσα του πέσει σαπίζει...
χώμα ανάξιο...
που ποτέ τη δροσιά της
δεν άφησε πάνω του
ούτε μία βροχή...
Έφυγα...
από ένα κακόγουστο...ανόητο...
ανούσιο πανηγύρι...
με μια μπάντα που η ορχήστρα της
φάλτσους σκοπούς εκτελεί...
Δε χορεύω ποτέ μου
με μια μουσική που είναι ανίκανη
την καρδιά μου ν' αγγίζει...
δεν ακούω ποτέ μου τραγούδια
που δεν καταφέρνουν
να μιλούν στην ψυχή...
Έφυγα...
γιατί πίσω αν έμενα
δε θα είχα καμία ελπίδα
κάτι ωραίο
απ' τις στάχτες ν' ανθίσει...
κάτι όμορφο να γεννηθεί...
έχω μέσα μου σπάνιους σπόρους
που βιάζονται
να βρουν μια πατρίδα...
κάπου μέσα σε τούτο
το σάπιο τον κόσμο
δε μπορεί...
θα υπάρχει μια εύφορη γη...