Τα φθινοπωρινά απογεύματα

Ωραία που σ' αντάμωνα

τα φθινοπωρινά απογεύματα...

Δε νοιάστηκα ποτέ για τις βροχές...

Παιχνίδι η ζωή...
Τραγούδι...

μ' ένα ρεφρέν σ' επανάληψη
δίχως στροφή τελευταία...

Ωραία που σ' αντάμωνα
τα κίτρινα απογεύματα...
Ο μολυβένιος ουρανός
καμιά απειλή δεν έκρυβε...
είχε η αγάπη μια εξουσία
σχεδόν ακατάληπτη...
Φύλα ξερά κάτω απ' τα πόδια μου
ψυχορραγούσαν οι δισταγμοί...
Μια σιγουριά εκτυφλωτική
σαν ήλιος καλοκαιρινός
δεν άφηνε να δω τίποτε άλλο
πέρα από σένα...
Τα φθινοπωρινά απογεύματα...
γλυκά...ζεστά...ολόφωτα...
Ήσουν εκεί...
κι ήσουν εσύ το καλοκαίρι...
Κι απόψε...
ετούτο το ψυχρό απόγευμα
ένας βοριάς ανυπόμονος
βιάζεται...
νωρίς να φέρει το χειμώνα...
Κι όλα ξερά... χλομά... αβέβαια...
κι εσύ ποιος ξέρει που;
με ποια ψυχή... έτσι ωραία
όπως εσύ μονάχα ξέρεις
ανταμώνεις;
Σε ποιο κορμί... το ηλιοντυμένο χάδι σου
Αύγουστους σπέρνει μες στον Οκτώβρη;