Διάφανα φτερά

Σήμερα ξύπνησα
με κάτι ωραία διάφανα φτερά
στους ώμους...
Τα χέρια μου χαθήκανε...
άχρηστα μου ήταν τελευταία...
ότι άγγιζαν πονούσε...
στο δέρμα μου άφηνε
μιά απαίσια μουντζούρα
από καμένες προσδοκίες...
Λυπόμουν τόσο γι αυτά τα χέρια
που μνήμη δεν είχαν...
ταγμένα ανέκαθεν
έτσι...χωρίς αντάλλαγμα
ότι έβρισκαν
μες στην ψυχή μου ωραίο
να το δίνουν...
Με τα καινούρια μου φτερά
θα σχίζω τώρα τους αιθέρες...
Θα με καλωσορίσει ο ουρανός...
εκείνος που δεν έφτανα...
και που ποτέ μου
δεν προσπάθησα να φτάσω
αφού ανόητα πίστευα
ότι δεν ήμουν ικανή...
Σήμερα ξύπνησα
με κάτι ωραία διάφανα φτερά
στους ώμους...
Νιώθω κιόλας εντός μου
το φτερούγισμα
που ως την ψυχή μου φτάνει...
Δεν ήταν όνειρο...
Κάτι νομίζω αναπάντεχα θ' αλλάξει...
Κάτι απρόσμενα εντελώς
αλλάζει ήδη...