Ψέματα λέω...

Πόσο σε πίκρανα αγαπημένε...
χολή και ξύδι
στα διψασμένα χείλη σου
το τελευταίο μου φιλί...
κεντρί σκορπιού το αντίο
μες στην ψυχή σου...
το τελευταίο βλέμμα μου
των άτυχων ονείρων σου
ισόβια φυλακή...
Πόσο σε πίκρανα αλήθεια
αγαπημένε...
πόσο ήμουν ανάξια...
ανίκανη...δειλή...
και τώρα μάταια
ψάχνω να βρω αιτίες...
λάθος αντίδοτο στις ενοχές μου ...
τον εαυτό μου εξαπατώ...
αθώα τάχα αναρωτιέμαι
μπρος στον καθρέφτη μου...
ψέματα λέω...
ότι δεν έφταιξα μόνο εγώ...
όμως το ξέρω...
είναι η αλήθεια
μέσα μου βαθιά γραμμένη...
και πια δεν ξεγελιέμαι...
εγώ για όλα φταίω...μόνο εγώ...