Το άλλο καλοκαίρι...

Νυχτώνει νωρίς πια...

Έρημο το λιμάνι...
σαν αγκαλιά που ορφάνεψε...
σαν άδεια φωλιά...
Κι εμείς πουλιά αποδημητικά...
κινήσαμε ο καθένας γι αλλού...
Προδομένο μοιάζει το νησί...
σα γυναίκα μιας βραδιάς...
παρατημένη
από αδίστακτους εραστές...
"Το άλλο καλοκαίρι..."
Μια φράση που αιωρείται
σ' έναν σιωπηλό ουρανό...
σαν σύννεφο περαστικό...
μια αμφίβολη υπόσχεση...
"Δε θα χαθούμε..."
Κοιτάς αλλού...
Κοιτάω κάτω...
Το τελευταίο πλοίο σαλπάρει...
Η τελευταία πτήση αναχωρεί...
Μια σκιά εγκατάλειψης
σκεπάζει τα πάντα...
Χαθήκαμε ήδη...
Βγαίνω στο κατάστρωμα...
Θέλω ν' ανασάνω...
να χαθώ στο γαλάζιο...
Ο νοτιάς μπερδεύει τα μαλλιά μου...
τα ρούχα μου...την ψυχή μου...
Ανοίγω τη χούφτα μου...
ένα τσαλακωμένο χαρτί δραπετεύει...
χορεύει στον άνεμο για λίγο
κι αυτοκτονεί στην άγρια θάλασσα...
"Το άλλο καλοκαίρι..."
Τι ψέμα θεέ μου...
Στον ουρανό ένα αεροπλάνο
χάνεται μακριά...
Με μια κίνηση τελευταία
το χέρι μου γνέφει...
τα χείλη μου μηχανικά σχεδόν
ψελλίζουν τη μόνη αλήθεια...
"Αντίο..."


Μαρία Γασπαράτου