Υπέροχα μόνη...

Είναι ώρα νομίζω...

Το γνώριμο δρόμο και πάλι να πάρω...

πάντα φοβόμουν φωνές δυνατές...

κι εκείνα τα φώτα που όμορφα μοιάζουν
μα από κάθε τι ωραίο αφήνουν σκιές...
Ναι...ήρθε η ώρα...
κι ας άργησε κάπως...
Αυτή τη φορά της ψυχής το μεθύσι
κράτησε πιο πολύ...
Μα τώρα...που πέρασε η ζάλη
μπροστά στον καθρέφτη κοιτάζω μια άλλη...
τρομάζω...
το βλέμμα αποστρέφω...
χτυπώ τη γροθιά μου στο κρύο γυαλί...
ματώνω...πονάω...
σε χίλια κομμάτια ένα είδωλο ξένο
που δεν τ' αγαπάω, σκορπάω...
με ψάχνω...
με βρίσκω για λίγο και πάλι με χάνω...
σε κάποια που δε μου ταιριάζει γιορτή...
Την πόρτα ανοίγω...
απόψε θα φύγω...
απρόσμενα...
έτσι όπως κάποτε ήρθα...
όπως πάντοτε υπήρξα...
ένα λάθος κομμάτι από παζλ
σε μια ξένη εικόνα...
στο τοπίο αυτό πουθενά δεν κολλάω...
με προσμένουν δικοί μου
παράξενοι δρόμοι...
Φεύγω πάλι όπως ήρθα...
Ξένη...άγνωστη...υπέροχα μόνη...