Μια χρυσαφένια γραμμή

Επέστρεψαν κι οι τελευταίοι...
Η πόλη ξαναβρίσκει
της καρδιάς της τους χτύπους...
Το καλοκαίρι έφυγε...
Κι όμως...
μια χρυσαφένια γραμμή
καμωμένη
από αυγουστιάτικους ήλιους
μας ακολουθεί...
Είναι χαραγμένη
με χρώματα χαράς, θαλασσινά...
με κόκκινα αρμυρά φιλιά
κι ασημοστάλαχτα βραδινά χαμόγελα...
Όσο προχωράμε βαθιά
στο γκρίζο παρόν μας
τόσο μακραίνει...
Έτσι...
να μη χαθούμε...
να μην ξεχαστούμε στις βροχές...
Ένας δρόμος...
φτιαγμένος από φιλιά...
χαμόγελα...
και λευκά φτερά ονείρων...
Το πέταγμα τους να διαλύει την ομίχλη...
να διώχνει τις μαύρες σκιές...
να φωτίζει το χρυσό μονοπάτι...
να μη χαθούμε στα άχαρα
κι άχρωμα τοπία...
να φέγγει σαν ήλιος μακριά
το επόμενο καλοκαίρι...