Ένα αγόρι σ' ένα ποδήλατο...

Θα περάσει κι αυτό...
όπως τόσα και τόσα...
κι αν μοιάζει ετούτο το σύννεφο
ακίνητο,
θα φυσήξει βοριάς...
θα σκορπίσει...
μακριά θα χαθεί...
Κι εγώ...
που ποτέ μου δε λύγισα,
έτσι ορθή...
όπως στάθηκα πάντα,
κοιτάζω τη νύχτα κατάματα...
δεν τρομάζω...
δεν αφήνω το σκότος
σα μαύρο μαντήλι
την ψυχή μου να δέσει...
Στο σκοτάδι
προτιμώ να ονειρεύομαι...
Ένα αγόρι...σ' ένα ποδήλατο...
γελά... μέσα σ' ένα μου
παιδικό καλοκαίρι...
Ο ήλιος χορεύει στα μάτια του...
Ο Μπάτης μπερδεύει
τα σγουρά του μαλλιά...
Κι η θάλασσα απέραντη...
Κι η ζωή μπροστά...
Με κοιτά...
και στο βλέμμα του
ξαναβρίσκω ότι χάθηκε...
Με τυλίγει σαν χρυσή πανοπλία
η πίστη...
Σχηματίζουν μια φράση τα χείλη του...
"Θα περάσει κι αυτό...μη φοβάσαι."...