Ξένα καράβια...

Στ' ακρογιάλια των χειλιών σου                
άραξαν ξένα φιλιά...
κουρσάρων καράβια...
φορτωμένα χρυσοποίκιλτους πόθους
ιερόσυλων πειρατών...
Της ψυχής μου ο άνεμος
δεν μπορεί να τα διώξει...
Βαριές άγκυρες έριξαν
στης ζωής σου τη θάλασσα...
Δεν υπάρχουν για μένα λιμάνια...
Τα κούρσεψαν ερώτων ληστές...
βέβηλα χείλη...
Στ' ανοιχτά έχω μείνει μονάχη...
Σε ψάχνω...
Τ' όνομα σου φωνάζω
Μα εσύ δεν ακούς...
Τη φωνή μου σκεπάζουν πολέμου ιαχές...
Παλεύω...
Στην αντάρα της μάχης...
Σε καπνούς και φωτιές...
Στα δικά σου ακρογιάλια να φτάσω...
Ματώνω...
Πληγώνομαι...
Άσκοπα...
Αφού εσύ άνευ όρων παρέδωσες
σε ξένα καράβια
τις χρυσές σου ακτές...