Μέσα μου σ' έχω...

Δεν υπάρχει μέρα να μη σε σκεφτώ...
Δεν υπάρχει νύχτα να μην αναρωτηθώ...

πώς είναι δυνατόν να μη σ' έχω...
Ξημερώνει...βραδιάζει...
τα πάντα κυλάνε στον ίδιο ρυθμό...
περπατάω στους δρόμους...
μιλάω με φίλους...γελάω...
και την ίδια στιγμή 
ένα αγκάθι τρυπά την ψυχή...
πώς γίνεται να προχωρά η ζωή 
κι εγώ να μη σ' έχω...
Έρχονται...φεύγουν...
φωτεινά καλόκαίρια...
παγωμένοι χειμώνες...
λυπημένα φθινόπωρα...
προσπαθώ...προχωράω....
αντέχω...
Μα όταν φτάνει η άνοιξη
και όλα γεννιούνται ξανά,
ψάχνω να βρω το Θεό...
γύρω μου...μέσα μου,
να μου δώσει μια απάντηση...
πώς γίνεται να 'ρχεται η άνοιξη...
να φέρνει ζωή κι εγώ να μη σ' έχω...
Βλέπω παλιές φωτογραφίες...
το πρόσωπό σου...το χαμόγελο...
το χέρι σου που με κρατά τρυφερά...
νιώθω μόνη...νιώθω άδεια...
νιώθω μισή...γιατί δε σε έχω...
Μα κι αν στη ζωή μου δεν είσαι πια...
είσαι στη μνήμη...
στο μυαλό...στην καρδιά...
είναι γεμάτη από σένα η ψυχή μου...
Από κει δε θα φύγεις ποτέ...
γιατί μέσα μου σ' έχω...