Τις Κυριακές...

Τις Κυριακές η μοναξιά δεν αντέχεται...
Ξυπνάς στο άδειο σου κρεββάτι...
Δεν είμαι δίπλα σου...
Απλώνεις ασυναίσθητα το χέρι σου...
Με ψάχνεις...
Κρύβεις απελπισμένος το πρόσωπο σου
στο μαξιλάρι μου...
Πικρό καφέ από συνήθεια βάζεις
σε δυο κούπες...
Συνειδητοποιείς το λάθος...
Νιώθεις απόγνωση και πανικό...
θυμό κι απελπισία...
Σπας το φλιτζάνι μου χίλια κομμάτια
στο νεροχύτη...
Μια Κυριακή... θυμάσαι...
χίλια κομμάτια έγινε κι η αγάπη...
Αυτή τη μέρα το σπίτι δεν αντέχεται...
Σε πνίγει το άδειο του...
Σε καταθλίβει η απουσία...
Παίρνεις τους δρόμους χαράματα...
Πληγώνεις την ήσυχη πόλη...
Στο διάβα σου αφήνεις μια μαύρη γραμμή...
Σέρνεις την πίκρα σου...
Η πόλη ακόμα κοιμάται...
Κι εσύ τρομάζεις τον ύπνο της...
Κακός εφιάλτης...
Παρανοϊκός μακελάρης...
Αυτή τη μέρα η πόλη δεν αντέχεται...
Γυρνάς στο σπίτι κομμάτια...
Πιστή σε περιμένει η απουσία μου...
Σ' αγκαλιάζει...
Σε τυλίγει...
Σε πνίγει...
Ψάχνεις διέξοδο...
Δε βρίσκεις...
Ψάχνεις τον εαυτό σου...
Νιώθεις χαμένος...
Εγκλωβισμένος...
Το άδειο σπίτι φυλακή..
Τις Κυριακές η μοναξιά δεν αντέχεται...
Τις Κυριακές δεν αντέχεται η ζωή...