Σκοτεινός καβαλάρης...

Στο παράλογο πείσμα σου
ξενυχτάνε οι λέξεις μου...
Προσπαθούν...
επιμένουν...ματώνουν...
Κι εσύ τόσο απόμακρος...
χτίζεις τείχη και κρύβεσαι...
από μένα...από σένα...
απ' όλους...

Μες στο ψέμα οχυρώνεσαι...
συρματόπλεγμα το άδικο...
κι οι αλήθειες μου μένουν απ' έξω...
Σε κοιτούν με παράπονο
που ποτέ δεν τις άφησες,
την αγάπη να ντύσουν
με κατάλευκο πέπλο...

Με το μαύρο της νύχτας
ολόκληρος ντύνεσαι...
σκοτεινός καβαλάρης της λύπης...
και καλπάζεις σαν άνεμος...
κι είσαι τόσο αδίστακτος,
που στο διάβα σου οι μέρες μου
γίνονται νύχτες...

Κι απ' την άλλη εγώ...
που τόσο σ' αγάπησα...
αγωνίζομαι ακόμα...
επιμένω...
στη δική σου την άρνηση
ν' ανοίξω παράθυρο...
στην ατέρμονη νύχτα σου
έναν ήλιο να φέρω...

Μαρία Γασπαράτου