Στου Γενάρη τον ήλιο...

Στου χειμώνα τον ήλιο
που βγήκε δειλά,
αφήνω ένα μικρό
της  ψυχής μου λουλούδι...
Στο κρύο γεννήθηκε...
σε άγονο χώμα...
Βροχές ακατάπαυστες...
Χαλάζι...βοριάς...
Σαπίζουν οι ρίζες...
Μαραίνεται...μόνο...
Σου το 'δειξα κάποτε...
Που να θυμάσαι...
Εσύ μόνο ξεχνάς...
Το είδες και γέλασες...
Την πλάτη του γύρισες...
Σου φάνηκε ανάξιο...
Με έπαρση μου 'δειξες
τους δικούς σου τους κήπους...
Κι εκείνο που ντράπηκε
το κεφάλι κατέβασε...
Τα φύλα του έγειρε...
Στο χώμα γονάτισε...
Την πίστη του έχασε...
Κουράστηκε...
Αφέθηκε...
Μα να...
Στου Γενάρη τον ήλιο
το φτωχό μου λουλούδι θ' αφήσω...
Με φως να λουστεί...
Να βρει ζεστασιά...
Ο πάγος να λιώσει...
Στεγνό πια το χώμα
να γιατρέψει τις ρίζες...
Τα κατάλευκα πέταλα
να γεμίσουν ζωή...
Το άρωμα του ν' απλώσει...
Να μην ντρέπεται πια
τους δικούς σου τους κήπους...
Θα το δεις...
Κι ας γελάς...
Κι ας πιστεύεις πως έχεις νικήσει...
Στην καρδιά του χειμώνα
ο Γενάρης Θεός,
μ' ένα θαύμα
την ψυχή μου θ' ανθίσει...