Σ' αφήνω λοιπόν...

Σ' αφήνω λοιπόν...
Στο τραπέζι πια θα κάθεσαι μόνος...
Η καρέκλα απέναντι σου μαχαιριά...
Τα μεσημέρια θα σ' αρρωσταίνουν...
Θα σε πεθαίνουν τα δειλινά...
Ο σκαλιστός καθρέφτης σου
ποτέ ξανά δε θ' αγκαλιάσει το είδωλο μου...
Στης άδειας κάμαρας τον τοίχο,
ο ήλιος δε θα παίζει πια
με τη δική μου σκιά...
Θα τριγυρνάς στο έρημο σπίτι
σα μετανάστης σε ξένο τόπο...
Θα θλίβεσαι τα πρωινά...
Ο καφές σου θα κρυώνει στο φλιτζάνι...
Θα περιμένεις άδικα να έρθω...
μαζί μου να τον πιεις όπως παλιά...
Θα παλεύεις το χρόνο...
Του ρολογιού οι δείκτες θα γίνουν εχθροί...
Θα πολεμούν οι νύχτες σου τις μέρες...
Κι εσύ της ζωής θεατής...
Αμέτοχος...βουβός...φοβισμένος...
Θα σε δικάζει η σιωπή...
Θα σε καταδικάζει ο χρόνος...
Θα σ' εκδικείται η μοναξιά...
Σ' αφήνω λοιπόν...
Στο τραπέζι πια θα κάθεσαι μόνος...
Η καρέκλα απέναντι σου μαχαιριά...