Ίσως...

Ίσως και να με θυμάσαι...
Κάποιες χειμωνιάτικες νύχτες...
όταν ο βοριάς σα μεθυσμένος οδηγός
χτυπά τα δέντρα...
Σείονται τα κλαδιά...
κλαίνε τα φύλα...
μ' ένα κλάμα παράξενο...
σαν πένθιμο μουρμουρητό...
σαν σιγανό μοιρολόι...
Ίσως και να με θυμάσαι...
Όταν σου χτυπά το τζάμι η βροχή
σαν ψυχή που ζητά καταφύγιο
κυνηγημένη από δαίμονες...
Είναι σκληρός ο χειμώνας...
Η μοναξιά δεν αντέχεται...
Ίσως και να με θυμάσαι...
Όταν στο άδειο σου δωμάτιο
παλεύεις με ανύπαρκτες σκιές...
Οράματα φωτιές σε βασανίζουν...
Μνήμες αδίστακτες πολιορκούν
το μυαλό σου...
Κάποιος χειμώνας μας σημάδεψε...
Πυροβολούσαμε την αγάπη
μπροστά στην άγρια θάλασσα...
Το κρύο έφτανε ως την ψυχή...
Τα βλέμματα μας πυρπολημένα νησιά...
Φωτιά και θυμός...
Εγωισμός και πείσμα...
Δεν άκουσα τα τελευταία λόγια σου...
Λυσομανούσε ο άνεμος...
Ούρλιαζε η θάλασσα...
Αγκομαχούσε ετοιμοθάνατη η αγάπη...
Δεν έμαθα ποτέ τι είπες...
Τι σημασία έχει...
Έτσι κι αλλιώς τη ζωή μας
την πήρε ο χειμώνας...
Ίσως και να με θυμάσαι...
Ίσως και να με ζητάς τις κρύες νύχτες...
Ίσως βαθιά μέσα σου
εκείνη η νύχτα να πονάει ακόμα...
Ίσως...