Δε θα γυρίσω...

Όταν ανθίσουν τα ρόδα του Απρίλη
στην ψυχή σου θα έρθει φθινόπωρο...
Σαν κίτρινα φύλα θα πέσουν οι ελπίδες...
Θα βρέχει ματαίωση...
Η προσμονή θα σαπίσει
κάτω από καταρακτώδεις σιωπές...
Περίμενες άδικα...
Άδικα άντεξες άλλον ένα χειμώνα...
Δε θα γυρίσω...
Δε θα 'ρθω ούτε φέτος την άνοιξη...
Οι ανθισμένες πασχαλιές
σαδιστικά με το άρωμα τους
θα σε γεμίζουν νοσταλγία...
Το ανοιξιάτικο αεράκι
ράπισμα στην ψυχή...
Της φύσης η αναγέννηση
θα σου αφήνει μια αβάσταχτη πίκρα...
Θα πονάει ότι παίρνει ζωή...
θ' αφήνει μέσα σου οδυνηρή μια
αίσθηση θανάτου...
Θα 'ναι ο έρωτας που μόνο
δε θ' ανθίζει...
που μάταια περίμενες ν' αναστηθεί...
Θα το φωνάζουν τα ρόδα του Απρίλη...
Οι ανθισμένες πασχαλιές...
Το άρωμα της νοσταλγίας...
Η αποπνικτική οσμή μιας σάπιας προσμονής...
Δε θα γυρίσω...
Δε θα 'ρθω ούτε φέτος την άνοιξη...
Περίμενες άδικα...
Άδικα άντεξες άλλον ένα χειμώνα...