Θα σε βρω...

Βροχή...

Πόση βροχή Θεέ μου σ' αυτή την πόλη...

Στα σπασμένα πεζοδρόμια,

στις λακούβες του δρόμου,

βουλιάζουν αργά τα όνειρα...

Περπατάω διστακτικά 

σα να ακροβατώ

σε φθαρμένο σχοινί...

Διαβάτες σκυθρωποί με προσπερνάνε...

Βιάζονται...

Λες και τους περιμένει κάπου μια λιακάδα...

Ένα αυτοκίνητο περνά με φόρα...

Πετάει πάνω μου τα νερά του δρόμου...

Νιώθω πως ντύθηκα απόψε τη βρωμιά

αυτής της πόλης...

Κάπου πρέπει να κρύβεται η χαρά...

Κάπου..σε κάποιο απάγκιο...

Την έχεις πάρει αγκαλιά

και εκεί προστατευμένη κι ασφαλής,

κάτω από το σκούρο σου αδιάβροχο

με περιμένει...

Να την προσέχεις...

Μακριά απ' τα λασπόνερα της πόλης...
Κι εγώ θα ψάξω...

Θα σε βρω...

Έστω κι αν όλη νύχτα σήμερα

γυρίζω στη βροχή...

Θα σε βρω...

Κάτω απ' το σκούρο σου αδιάβροχο θα μπω...

Θα μ' αγκαλιάσεις... 

Θα μ' αγκαλιάσει κι η χαρά...

Μες στο καθάριο της να ξεπλυθώ...

Να ζεσταθώ...

Να μη μ' αγγίζει πια 

η παγωνιά αυτής της πόλης...