Τίποτα...

Δεν περιμένω τίποτα...
Κλειδωμένες ελπίδες
σ' επτασφράγιστο δώμα...
Λάθος πίστευα...
Δεν ήταν πουλιά...
Λουλουδάκια ήταν
σε  βάζο δίχως νερό...
Μάταια πρόσμενα
να τις δω να πετούν...
να δραπετεύουν...
Διψασμένες μαραίνονται...
Δεν περιμένω τίποτα...
Σαν το κορίτσι του παραμυθιού,
σε αδύναμες φλόγες,
ζωντανεύω για λίγο
εικόνες χαράς...να ζεσταθώ...
Γυρεύω πρόσωπα αγαπημένα...
Δένω με νήμα άυλο την ψυχή
με κάθε ανάμνηση...
να κρατηθεί...ν' αντέξει...
Η φλόγα σβήνει...
Το νήμα κόβεται...
Και γω προσπαθώ πάλι...
Άλλη μια φλόγα
άλλη μια ανάμνηση...να ζεσταθώ...
Για λίγο...
Δεν περιμένω πια τίποτα...
Γύρω μου σπασμένες  εικόνες...
Καμμένες αλήθειες...
Κάτι μικρά
μαραμένα λουλούδια...
Σκορπισμένα πέταλα...
στεγνά...τσακισμένα...
Τσαλακωμένες ελπίδες...
Στάχτες ζωής...
Απομεινάρια ψυχής...
Τίποτα...