Θα ξεχαστείς...

Κι έτσι θα γίνεις κι εσύ
μια εικόνα στο χτες μου...
Μια μακρινή σκιά
στης μνήμης μου το θολό τοπίο...
Ξεχασμένη φιγούρα
σε παλιά μου μακρινά καλοκαίρια...
Στα δρομάκια της σκέψης
ακαθόριστη ξεφτισμένη μορφή...
Θα ξεχαστείς...
Ο χρόνος σα φίλος καλός
θα σβήσει ό,τι τώρα πληγώνει...
Σαν γλύπτης επιμελής κι επιδέξιος
θα λειάνει τον πόνο...
Θα σμιλέψει τη θλίψη...
Θα ξεχαστείς...
Η ζωή θα κυλήσει...
Κι όσα ζήσαμε
σαν ταινία παλιά χιλιοπαιγμένη
θα γίνουν αδιάφορα...
Θα γελάω ξανά...
θ' αγαπάω...θα ζω...θα συνεχίζω...
Μα τώρα...
Πες μου τι γίνεται τώρα...
Πώς να παλέψω αυτή την ώρα
την απουσία σου,
που είναι η μορφή σου
νωπή στο μυαλό μου...
Στα χείλη μου ακόμα
ζωντανό το φιλί,
στα χέρια μου ζεστή
η αφή των χεριών σου,
στην ψυχή μου η αγάπη φωτιά...
Ξέρω...
Ο χρόνος σα φίλος καλός θα σε σβήσει...
Θα ξεχαστείς...
Μα τώρα...
Πες μου τι γίνεται τώρα...

Μαρία Γασπαράτου