Μακριά ο Θεός...

Δεν ήρθαν φωτεινές μέρες ...

Δε θα 'ρθουν ποτέ...

Δε βγαίνει πάντα ήλιος μετά τη μπόρα...

Τοπία καταδικασμένα...

Παγιδευμένα σε πίνακα

θλιμμένου ζωγράφου...

Φυλακισμένα σε χρώματα μουντά...

Σε υγρά χειμωνιάτικα δειλινά...

Σε φόντο ομιχλώδες... 

Σε διαρκή βροχή που ανακυκλώνει

ένα αστείρευτο σύννεφο...

Δε βγαίνει πάντα ουράνιο τόξο...

Κάποια πουλιά μάταια 

χτυπιούνται στα κάγκελα...

Μένουν για πάντα εγκλωβισμένα...
σ' ένα στενό κλουβί...

Κάποια καράβια μάταια κοιτούν τον ορίζοντα...

Μένουν για πάντα

αταξίδευτα...

σε κάποιο λιμάνι φυλακή...

Δε θέλω ν' ακούσω άλλα ψέματα...

Σ' αυτό τον τόπο δε γίνονται θαύματα...

Ανάπηρη η αγάπη...

Μακριά ο Θεός...

Κι εμείς στο βυθό ενός σάπιου ονείρου

χωρίς μάσκα οξυγόνου...

Παλεύουμε ν' ανεβούμε στην επιφάνεια...

Ν' αναπνεύσουμε...
Να ζήσουμε...

Μάταια...

Βουλιάζουμε...