Άνθρωποι

Άνθρωποι 

απ' τη ζωή μας που πέρασαν,

κομπάρσοι απλοί και πρωταγωνιστές,

καθένας κι ένα ρόλο μικρό η μεγάλο

έπαιξε

στη δική μας μικρή ιστορία...

άνθρωποι που έφυγαν,

σταγόνες βροχής στην έρημη γη μας,

που απλά εξατμίστηκαν

κι άλλοι μ' ανεξίτηλα χρώματα  

μέσα μας που έγραψαν...

άνθρωποι αδιάφοροι, 

ανέμου πνοές ανεπαίσθητες,

για λίγο που θρόισαν 

της καρδιάς μας τα φύλλα

κι άλλοι 

που σαν δυνατοί ανεμοστρόβιλοι,

ό,τι άγγιξαν σάρωσαν...

κι εκείνοι οι λίγοι, 

δροσιά στην ψυχή μας

και βάλσαμο, 

το χέρι, στα δύσκολα που άπλωσαν,

σωτήριο πέρασμα 

απ' τους τόπους εντός μας...

Άνθρωποι....

κάτι μας έδωσαν,

κάτι μας πήραν,

πουλιά διαβατάρικα κάποιοι,

κάποιοι άλλοι, σταθμοί,

στης ζωής μας το δύσκολο παζλ,

όπως και να 'χει,

κομμάτια δικά μας...

Μαρία Γασπαράτου

Κι εκεί ψηλά...

Κι εκεί ψηλά, στίχους γράφεις...

καινούρια αστέρια, 

που από μια διάφανη ψυχή

αναδύονται,

οι λέξεις σου.

Τι να σου κάνει αυτή η γη...

μικρή...τόσο μικρή για να χωρέσει

της καρδιάς σου το απέραντο.

Στου κόσμου αυτού 

τη λερωμένη θάλασσα

πώς θα μπορούσαν να ταξιδέψουν

τ' άσπρα καράβια σου...

Τώρα σε καθαρά, ελεύθερα τοπία,

πατρίδα βρήκε 

το ασυμβίβαστο πνεύμα σου...

Κι εκεί ψηλά στίχους γράφεις 

που σαν τους ψιθυρίζουν,

ρόδα λευκά ανθίζουν,

στα μεταξένια χείλη των αγγέλων.

Μαρία Γασπαράτου

Στον καλό φίλο, Νίκο Βρεττό, 

τον στιχουργό, τον ποιητή, τον Άνθρωπο,

που έφυγε από κοντά μας στις 12 του Δεκέμβρη, 

πριν ένα χρόνο.

Θα τον θυμόμαστε πάντα...

Ο μήνας των γιορτών

 Έφτασε ο μήνας των γιορτών

σαν κάθε χρόνο...

Ξέρω...παλιά ήταν αλλιώς...

ήταν γλυκιά η προσμονή

και μέσα σου κάτι ανυπόμονο,

βιαζόταν, 

τη ζωή σου με χαρά να τη γεμίσει.

Άλλες φωνές,

άλλες εικόνες, 

άλλες αισθήσεις...

Τώρα, κάποιοι που λείπουν,

σκιάζουν κάπως τις στιγμές.

Είναι εκείνες οι πικρές,

του Δεκέμβρη οι απουσίες...

πρόσωπα αγαπημένα 

που έγιναν πια φωτογραφίες,

πλάι στο τζάκι, πάνω στον μπουφέ. 

Κι είναι αναπόφευκτη 

αυτή η διάχυτη μελαγχολία,

όταν του δέντρου τα στολίδια σου 

κρεμάς. 

Κάτι πληγώνει τη χαρά...

κάτι μέσα σου εύθραυστο

ραγίζει.

Μα όταν κοιτάζεις γύρω σου 

όσα έχεις,

βλέμματα τρυφερά,

λόγια γλυκά,

χαμόγελα μελένια,

της ψυχής σου η πόρτα 

ανοίγει...

μπαίνει ο Δεκέμβρης 

μ' όλα τα φώτα του, 

τα χρώματα,

τις μουσικές

κι αρχίζει να 'ναι πάλι όμορφη  η ζωή

κι εσύ να νιώθεις μέσα σου βαθιά,

πως το ταξίδι της,

όσες κι αν έχει ανατροπές, 

αξίζει.

Μαρία Γασπαράτου

Χαρούμενο Δεκέμβρη εύχομαι σε όλους, με υγεία!!!

Καλές γιορτές!!!

Στέλλα (Αφιέρωμα στα ονόματα)

Απόψε που γιορτάζεις 

ζηλεύουν οι ουρανοί

γιατί σαν άστρο μοιάζεις

λαμπρό πάνω στη γη.

Σαν φλόγα που δεν σβήνεις,

λάμπεις όπου κι αν πας

και την ψυχή σου δίνεις,

σ' εκείνους που αγαπάς.

Στέλλα μου τ' όνομά σου

γραμμένο είναι με φως

και την χρυσή καρδιά σου 

ευλόγησε ο Θεός.

Χρόνια πολλά σε σένα

που αξίζεις κάθε ευχή

χαρά κι αγάπη να ΄χεις

σ' όλη σου τη ζωή.

Μαρία Γασπαράτου

Φθινόπωρα μόνο

Στους γυάλινους δρόμους της μνήμης

βαδίζω, 

στ' αθώα μου κι άγουρα χρόνια...

τους φίλους μου απ' το χέρι κρατώ. 

Ο δρόμος στενός...

ο ορίζοντας μοιάζει χαμένος

και μπροστά αγριεύει ο καιρός.

"Δε μπορούμε να μείνουμε."...  είπαν...

"σε τούτο τον τόπο, ο ήλιος δε λέει να βγει...".

Φθινόπωρα γύρω...

φθινόπωρα μόνο...

κι οι φίλοι μου γίναν πουλιά.

Ακόμα στ' αυτιά μου αντηχεί 

σαν κραυγή μακρινή

και σαν άδικο αντίο,

το ανυπόμονο μα παράδοξα αργό, 

πέταγμά τους.

Στους γυάλινους δρόμους της μνήμης

ξαφνικά περπατώ μοναχή...

κοιτάζω με λύπη τα χέρια μου 

που έμειναν άδεια... 

Ομίχλη και κίτρινα φύλλα 

και σύννεφα γκρίζα...

Πάλι έρχεται μπόρα...

Πόσο θα 'θελα 

να 'ταν οι φίλοι μου δέντρα...

να μην ήταν πουλιά...

μα σε τούτο τον άμοιρο τόπο,

η άνοιξη ξένη...

δε λέει να 'ρθεί.

Μαρία Γασπαράτου

Κατερίνα (Αφιέρωμα στα ονόματα)

Φόρεσε ο Νοέμβρης πάλι

τη χρυσή του φορεσιά

και τα φύλλα που χορεύουν

στου ανέμου την αγκάλη, 

ποιηματάκια μουρμουρίζουν

εύθυμα και γιορτινά

και η φύση όλη για σένα

τα καλά της έχει βάλει.

Τ' όνομά σου Κατερίνα

σαν τραγούδι αντηχεί

κι είναι κάθε συλλαβή του

μια παραδεισένια νότα

κι οι καμπάνες που χτυπάνε

γιορτινά απ' το πρωί,

στη χαρά ζητούν ν' ανοίξεις

της καρδούλας σου την πόρτα.

"Χρόνια σου πολλά" σου λένε,

μ' αγκαλιές και με φιλιά,

"χρόνια ευλογημένα να ΄χεις

με αγάπη κεντημένα

και γριούλα όταν γίνεις

με κατάλευκα μαλλιά,

τη ζωή σου σαν θυμάσαι,

να γελάς ευτυχισμένα"

Μαρία Γασπαράτου

Να πάψουν όλα

 Να πάψουν όλα εδώ...

κι αυτά που έφυγαν 

και βασανιστικά επιμένουν

στη μνήμη να επιστρέφουν

κι όσα με γυρισμένη πλάτη

απαξιώνουν το παρόν 

και το αύριο λοιδορούν 

κι εκείνα που αφελώς 

κι αμετανόητα 

ελπίζω και προσμένω,

να πάψουν όλα...

να ησυχάσουν.... 

κι ελεύθερη,

χωρίς πια τίποτα να επιθυμώ

και τίποτα να περιμένω, 

στου δειλινού την κατακόκκινη 

μαινόμενη φωτιά,

να κάψω πριν προλάβει να φανεί,

αυτή τη νύχτα.

Μαρία Γασπαράτου

Ψεύτικα όλα

Ως τώρα πίστευα κι εγώ,

πως απ' τα βάθη μιας ευαίσθητης ψυχής

γεννιούνται οι στίχοι...

πως κάποια μαγική στιγμή

διαλέγει η ποίηση, 

βροχή να γίνει,

της έμπνευσης τους σπόρους 

να ποτίσει

και σαν λουλούδια ευωδιαστά

να γεννηθούν οι λέξεις,

στις εύφορες καρδιές των ποιητών.

Ως τώρα έτσι πίστευα,

έτσι νόμιζα, 

έτσι ήξερα...

Μα πια δεν είναι έτσι...

Ήρθε στην τέχνη η ανατροπή...

ήρθε το περιβόητο chatGPT...

κι ο κόσμος γέμισε "ποιητές"

δίχως συναίσθημα, 

δίχως ψυχή

και δίχως έμπνευση...

Ψεύτικα όλα...

κι είναι πικρό... πολύ πικρό

που το αυθεντικό,

απ' το κάλπικο δεν ξεχωρίζει....

Φοβάμαι αλήθεια...

Μήπως κάπου εδώ

έφτασε πλέον η στιγμή

που όλα τελειώνουν 

για την Ποίηση;

Μαρία Γασπαράτου

Η γιορτή των Αγγέλων

Έτσι κι εγώ σαν τα δέντρα 

που ρίχνουν τα φύλλα τους 

κάθε φθινόπωρο,

ό,τι πια μου είναι άχρηστο, 

σάπιο, ξερό,

θα πετάξω

-λίπασμα πλούσιο στο στέρφο παρόν.

Στου Νοέμβρη τις άγιες βροχές,

ν' αφρατέψει το χώμα,

γόνιμη μήτρα να γίνει

καινούριων στιγμών,

γλυκών προσμονών,

αγέννητων κόσμων...

Κι όταν έρθει η γιορτή των Αγγέλων,

ό,τι μέσα μου έμεινε, 

μιας παλιάς 

και σχεδόν ξεχασμένης ανάγκης μου, 

δέσμιο,

θα βγάλει φτερά

κι ελεύθερο πια

ψηλά θα πετάξει,

σ' ενός όμορφου "αύριο" 

να φτάσει

τη λύτρωση.

Μαρία Γασπαράτου

Ήρθε ο Νοέμβρης

Πολύχρωμα φέιγ βολάν

πετούν τα δέντρα...

κόκκινα, κίτρινα, μπορντό 

και καφετιά.

Μία περίεργη γιορτή αρχίζει...

χορεύει με τον άνεμο η φύση, 

ερωτικά κι ανάλαφρα, 

το τελευταίο της βαλς. 

Σφυρίζει χαρωπά ο αέρας 

κρατώντας τον ρυθμό

κι όλα, θαρρείς

μέσα από τη φθορά τους,

εκπέμπουν μια παράξενη χαρά.

Ήρθε ο Νοέμβρης

με μολυβένια σύννεφα 

και με βροχές...

Μα δες... 

από το μελαγχολικό ουρανό του,

όμορφες μέρες ξεγλιστρούν...

χρυσές ακτίνες δραπετεύουν,

ίχνη μελένια ζωγραφίζουν

σ' ό,τι αγγίζουν

και στην ψυχή μου, 

για κάτι απροσδιόριστο,

κάποια γλυκιά αφήνουν προσμονή.

Πόσο παρήγορο είναι αλήθεια

που επιμένει

και δε νικιέται εύκολα το φως!

Μαρία Γασπαράτου

Χαρούμενο μήνα εύχομαι σε όλους, με υγεία!!!

Ο Άγιος Δημήτρης

 Μέσα απ' του Οκτώβρη τις φλόγες,

έρχεται πάλι ο Άγιος Δημήτρης,

Καβαλάρης λαμπρός...

Στου σπαθιού του τη λάμα 

το κακό παραλύει

και συνθλίβεται το άδικο

σαν ξερό φυλλαράκι στο χώμα,

σ' έναν του άγριο καλπασμό.

Τάγματα αγγέλων, 

ουράνιους δρόμους ανοίγουνε

πάνω απ' τα κάστρα, 

με ορμή να διαβεί.

Σα να χάνεται άξαφνα ο φόβος,

φτερουγίζει η ελπίδα

και η πίστη στο σκότος του κόσμου,

σα ν' ανάβει ένα φως.

Κάτι μες στην ψυχή μας αλλάζει..

Πάνω απ' την πόλη αν κοιτάξεις

απόψε τη νύχτα,

θα φανεί ο ουρανός πιο λαμπρός...

μη θαρρείς πως ιδέα σου είναι...

οι θερμές προσευχές των πιστών...

αυτές είναι...

που θα γίνουν αστέρια.

Μαρία Γασπαράτου

Αγιογραφία: Παύλος Ζωγραφόπουλος

Χρόνια πολλά κι ευλογημένα σε όλους, 

με την προστασία του Αγίου Δημητρίου!!!

Χρόνια πολλά Θεσσαλονίκη!!!

 

Η ελπίδα

Κοίτα πλέον οι λέξεις, 

πόσο γίναν ανούσιες, 

οι έννοιες ύποπτες, 

σκοτεινές οι προθέσεις...

κι όλα γύρω αβέβαια, 

σκοπίμως δυσνόητα,

σκοτεινά κι ασαφή...

Μα η ελπίδα, για δες...

επιμένει...

στην ατέρμονη νύχτα

θα γίνει κερί...

θα φέγγει απαλά...

να μπορούν οι ασυμβίβαστοι

κι όλοι αυτοί 

που ονειρεύονται ακόμα,

στο σκοτάδι του κόσμου,

να γράφουνε στίχους.

Μαρία Γασπαράτου

Νύχτα του Οκτώβρη

 Νύχτα του Οκτώβρη...

Μια μουσική τρομαχτική 

ακούγεται κάπου μακριά...

Τα χέρια σου φαντάζομαι,

άγρια πουλιά...

τα δάχτυλά σου που με ορμή,

του πιάνου σου τα πλήκτρα 

χτυπάνε.

Τόσος θυμός για μια φυγή

τόση οργή για ένα τέλος 

που το όρισες εσύ

μα τώρα σε πονάει.

Στη θλιβερή σου κάμαρα

κραυγές οι νότες

σφαίρες οι ενοχές,

πέφτουνε στο άρρωστο "εγώ" σου

και δίχως έλεος το τρυπάνε. 

Νύχτα του Οκτώβρη

κι όσα μπορούσες

μα δεν έκανες ποτέ,

σ' εκδικούνται...

Όσα δε μέτρησες σωστά,  

κύματα άγρια που απειλούνε 

της ζωής σου το καράβι.

Λάθος πορεία, 

χρόνια τώρα ακολουθείς

κι είναι αργά... πολύ αργά...

Χάθηκε το λιμάνι.

Μαρία Γασπαράτου

Κάθε Οκτώβρη

Δρόμοι γεμάτοι με χρυσάνθεμα

σε φέρνουν,

μέσα απ' τη μελαγχολική καρδιά 

του φθινοπώρου.

Στέκεις στο βάθος,

όπως παλιά χαμογελώντας, 

ενώ ένα φως απόκοσμο

χαϊδεύει τα μαλλιά σου.

Κάθε Οκτώβρη, εκεί σ' ανταμώνω,

με μια αγκαλιά ανοιχτή

σαν λίμνη ήρεμη,

να με προσμένεις...

Τα λόγια που δε λες,

γαλάζια νούφαρα 

που απλώνουν γενναιόδωρα

ως την ψυχή μου το άρωμά τους.

Στο μεταξένιο φόρεμά σου, 

του Παραδείσου ξαποσταίνουν 

τα πουλιά...

μηνύματα φέρνουν...

Γέρνω στα άνθη του νερού,

φέρνω κοντά το πρόσωπό μου,

αφουγκράζομαι...

ακούω τη φωνή σου...

κλείνω τα μάτια...

μ' εμπιστοσύνη αφήνομαι 

μες στη γαλάζια λίμνη σου

κι η αγάπη σου, 

σαν τότε που ήμουνα παιδί,

με γιατρεύει.

Μαρία Γασπαράτου

Τ' αγριοπερίστερα

Θλίψη μου φέρνουν τ' αγριοπερίστερα,

στης πόλης τους βρώμικους δρόμους,

στα σπασμένα πεζοδρόμια,

στα προαύλια των εκκλησιών

τις βροχερές Κυριακές,

στα προαύλια των σχολείων

τα ψυχρά πρωινά,

στα περβάζια των παραθύρων

στα δημόσια νοσοκομεία,

στα παραμελημένα πάρκα,

στα φθαρμένα παγκάκια,

δίπλα σε ζητιάνους και πρεζάκηδες,

στους αφόρητα γεμάτους κάδους 

σκουπιδιών.

Θλίψη μου αφήνουν 

κι έναν πόνο ακαθόριστο,

τ' αγριοπερίστερα,

στις στάσεις των λεωφορείων,

στων τρένων τους γκρίζους σταθμούς,

στις ύποπτες πλατείες...

σουλατσάρουν αδιάφορα, 

παρόντα κι ανάλγητα, σε κάθε δυστυχία 

κι ύστερα 

μ' ένα τους φτεροκόπημα 

πετούν μακριά.

Δεν τα μπορώ τ' αγριοπερίστερα...

ανώδυνες στάσεις κάνουν, 

εμπαίζουν θαρρείς 

τη δική σου αγωνία, 

τη σκλαβιά, 

τη μιζέρια

κι έπειτα φεύγουν 

σ' άλλους ουρανούς...

Υψώνεις τα μάτια κι εσύ,

λίγο ουρανό να βρεις...

απελπισμένα ψάχνεις...

άδικα...

το βλέμμα σκοντάφτει επικίνδυνα,

πάνω σε σίδερα,

τσιμέντο,

σιωπή...

Μαρία Γασπαράτου

Τώρα προσέχω

 Δε μ' άφησες όσο ήθελα να σ' αγαπήσω...

κι όποτε άνευ όρων 

την ψυχή μου σου παρέδιδα,

μετάνοιωνα...έκανα πίσω...

χαμένη ένιωθα...

μα αγωνιζόμουν πάλι απ' την αρχή. 

Στον κύκλο των παράλογών σου,

κλείστηκα 

κι όσο κι αν ήθελα να πάω παραπέρα

στο ίδιο πάντα το σημείο έφτανα.

Δε μ' άφησες όσο ήθελα να σ' αγαπήσω...

Όνειρα έκανα τη νύχτα 

που μου τα γκρέμιζες με μια σου λέξη

το πρωί.

Ώσπου στην έρημη καρδιά μου 

γκέμια πέρασα

να μην αφήνεται ανεξέλεγκτα

στον μέσα σου, άστατο καιρό...

καλοκαιριά τη μια στιγμή

την άλλη άγριος χειμώνας.

Τώρα προσέχω

δεν αφήνομαι

και την καρδιά μου την κρατώ,

τόσο αθώα κι αφελώς να μη σου δίνεται.

Μάθε λοιπόν: 

όσο κι αν πόνεσα, δεν έχασα εγώ.

Δε μ' άφησες όσο ήθελα να σ' αγαπήσω...

Τι κρίμα...

δεν άφησες όσο ήθελες κι εσύ,

ν' αγαπηθείς.

Μαρία Γασπαράτου

Πάντα κάτι θα λείπει

Αλλάζει όπου να 'ναι ο καιρός....

όλο και πιο μακριά μου θα φεύγει

ένα ακόμα γλυκό καλοκαίρι.

Μετράω στιγμές... 

προσθέτω τις όμορφες ώρες,

αμφίβολες χαρές αφαιρώ

κι ως συνήθως

η πράξη αυτή δε μου βγαίνει.

Μα αυτό που αδιαμφισβήτητο μένει, 

είναι πάντα το φως. 

Κυρίαρχο, απόλυτο, λαμπρό, συνεχές

και μια αίσθηση μέσα μου 

βελούδινης θέρμης.

Ο ουρανός από τώρα και μπρος,

λίγο λίγο θ' αλλάζει...

και δε λέω...

κάθε τι, τη δική του ομορφιά κουβαλά.

Μα είναι οι μέρες εκείνες 

που αργά θα κυλούν δίχως φως

και στη σκέψη τους νιώθει η ψυχή

κάποια ίσως αναίτια λύπη.

Στα γνωστά μου κρυφά μονοπάτια

ξανά θα βρεθώ...

τη σκιά μου θα ψάχνω να βρω...

θα κοιτάζω μπροστά μου 

και πίσω και πλάι,

μα αυτή πουθενά,

αφού  ο ήλιος σαν φεύγει,

μαζί του την παίρνει...

Ξέρω...

κι άλλες όμορφες μέρες θα 'ρθούν...

μα απ' τις μέρες αυτές,

πάντα κάτι θα λείπει.

Μαρία Γασπαράτου

Δε φοβάμαι

 Στα μάτια γράφονται όλα...

αλήθειες, ψέματα, συμβιβασμοί, 

κρυφές επιθυμίες,

φόβος κι ενοχή 

παραδοχή και άρνηση,

αδιέξοδο και μοναξιά.

Στα μάτια γράφονται όλα

και θέλω να τα δω...

λαχτάρα, ανυπομονησία, 

χαρά και πίκρα,

νοσταλγία,

πόνος κι ανέλπιστη γιατρειά, 

αγάπη, μίσος, ζήλια, 

αδιαφορία...

στα μάτια γράφονται όλα...

Κοίτα με...δε φοβάμαι...

μέσα στο βλέμμα σου

θα βυθιστώ

και στης αλήθειας σου τη θάλασσα,

θα δεις....

σαν κολυμβήτρια δεινή,

χωρίς σωσίβιο 

θα κολυμπήσω.

Μαρία Γασπαράτου

Να ονειρεύομαι

Έτσι να σε κοιτάζω θάλασσα,

να χάνομαι μέσα στη μελαγχολική,

φθινοπωριάτικη ομορφιά σου,

να ταξιδεύω,

σαν μια μικρή σταλαγματιά κι εγώ,

πάνω στα κύματά σου,

τα καλοκαίρια που θα 'ρθούν ξανά,

να ονειρεύομαι...

Μαρία Γασπαράτου

 

"Έχω καιρό ακόμα..."

"Ακόμα προλαβαίνεις..." 

είπα...

"η θάλασσα που αρνήθηκες,

για κάποια δήθεν ασφαλή

γυάλινα ενυδρεία,

σε περιμένει ακόμη...

Κι ο ουρανός που αντάλλαξες

με πέτρινα ταβάνια, 

να σε φυλάνε τάχα απ' τις βροχές,

προσμένει μια σου απόφαση...

ν' ανοίξεις στο απέραντο

τα άτολμα φτερά σου...

Βιάσου λοιπόν,

πριν να 'ναι αργά. 

Κοίταξε πίσω 

τα χαμένα καλοκαίρια...

δες πόσο γρήγορα 

αλλάζουν οι εποχές...".

Κι εσύ με κοίταξες 

μ' εκείνα σου τα αθώα μάτια

κι έμοιαζες με παιδάκι τρομαγμένο,

που ένας αέρας δυνατός, 

του δωματίου του, έσπασε,

την κλειδωμένη πόρτα...

κι ύστερα μου ψιθύρισες

με μια φωνή απρόθυμη

που μόλις ακουγόταν:

"Έχω καιρό ακόμα..."

την ώρα που το πρώτο 

κίτρινο φύλλο έπεφτε,

στη μάχη με τον χρόνο, 

ηττημένο,

απ' της μικρής αυλής σου 

τη ροδιά.

Μαρία Γασπαράτου

Καλοκαίρια της ζωής μας

Καλοκαίρια της ζωής μας, 

μακρινά...

πού έχουν πάει;

Νύχτες με ασήμι κεντημένες,

μέρες χρυσές,

ρόδινα δειλινά...

Άνεμοι φορτωμένοι μυρωδιές,

αγιόκλημα και γιασεμί,

καρπούζι και ψημένο καλαμπόκι...

Γέλια, τραγούδια, μουσικές,

πλάνα ζωής και όνειρα...

Στιγμές γλυκές 

στις γαλανές ακρογιαλιές,

παιχνίδια στα κρυστάλλινα νερά...

Καλοκαίρια της ζωής μας, 

μακρινά...

γλάροι που πέταξαν,

του χρόνου ακολουθώντας 

το καράβι. 

Μικρές κουκίδες έγιναν  

στου απείρου τον φθαρμένο χάρτη...

μα και της μνήμης καταφύγιο 

φωτεινό,

κάθε φορά που στην ψυχή 

φθινοπωριάζει.

Μαρία Γασπαράτου

Καλό Σεπτέμβρη να έχουμε όλοι, με υγεία!!!

Καλό φθινόπωρο!!!

Των χαμένων ο Άγιος

 
Θα γεμίσουν ξανά οι εκκλησιές...

Των χαμένων ο Άγιος, 

θα προσμένουμε πάλι,

να φωτίσει τους δύσβατους δρόμους,

μονοπάτια ζωής 

που ο ήλιος τα έχει ξεχάσει,

της ψυχής μας γωνιές 

που σκεπάζει βαριά συννεφιά...

Ο καθένας μας ό,τι πολύ λαχταρά

θα ζητήσει να βρει,

με καρδιά, που καινούρια φτερά

θα της δίνει η πίστη.

Θα γεμίσουν ξανά οι εκκλησιές, 

με οικείες γλυκές ευωδιές,

κανέλα, γαρύφαλλο

κι άγιο λιβάνι.

Σ' έναν κόσμο που χάνεται,

που ολοένα στο σκότος βουλιάζει,

σ' έναν κόσμο σκληρό, 

που η ψυχή μας διψάει να βρει 

λίγο φως,

θα γεμίσουν ξανά οι εκκλησιές

κι η ελπίδα, 

στη νύχτα εντός μας,   

αστέρια θ' ανάψει.

Μαρία Γασπαράτου

Ο Άγιος Φανούριος, ας φέρει στον καθένα μας, ό,τι έχει ανάγκη!!!

Κόκκινα τριαντάφυλλα

 Κόκκινα τριαντάφυλλα,

στης νύχτας την εβένινη έρημο...

τα χέρια απλώνω... 

ποθώ να τ' αγγίξω,

αψηφώντας

τα αιχμηρά τους αγκάθια.

Κόκκινα τριαντάφυλλα

στο μαύρο της νύχτας,

του χθες οι αναμνήσεις...

απόκοσμη ομορφιά, 

στη σιωπή.

Το άρωμά τους μεθά τις αισθήσεις...

η καρδιά σαν μικρή πεταλούδα

τα φτερά της χτυπά...

απ΄ το στήθος μου, λες,

προσπαθεί να ξεφύγει... 

των κόκκινων ρόδων το νέκταρ

διψά να γευτεί.

Κόκκινα τριαντάφυλλα

στ' αυγουστιάτικο βράδυ...

μπουμπούκια κλειστά, οι αναμνήσεις, 

που ανοίξαν,...

βελούδο κι αγκάθι,

μέλι και αίμα,

ευωδιά και πληγή...

Μαρία Γασπαράτου

Τα παλιά μου ποιήματα

Τα παλιά μου ποιήματα...

ξένα σχεδόν...ξεχασμένα...

σαν παιδάκια μικρά

που κάποια μάνα αδιάφορη

τα εγκατέλειψε.

Κι όμως 

ήτανε πέρα για πέρα αληθινά,

τα γέλια και τα δάκρυα

η απόγνωση κι η ελπίδα...

Σε κάθε λέξη τους, 

η πίκρα κι η χαρά,

κύματα εγκλωβισμένα

της ψυχής μου,

που κάποτε 

μέσα σε στίχους ποταμούς,

βρήκαν διέξοδο...

Τα παλιά μου ποιήματα...

περνάει σαν άνεμος ο χρόνος 

πάνω από τη ζωή μας...

όλα τ' αλλάζει...

τόσο 

που αναρωτιέμαι έκπληκτη:

Δικά μου είναι;

Μαρία Γασπαράτου

Στιγμές του Αυγούστου

Στιγμές του Αυγούστου...

μέλι στάζουν

πάνω απ' του ωραίου τόπου μου

τ' ασπρογάλαζα τοπία...

τα χέρια απλώνω και τ' αγγίζω...

στα χείλη μου το γεύομαι...

μέσα μου νιώθω στάλα στάλα,

βάλσαμο στην ψυχή,

τη γλύκα 

όσου απέμεινε καλοκαιριού.

Θα 'ρθει ο Σεπτέμβρης

κι όλα απίστευτα γοργά 

θα κυλήσουν.

Κάποτε, 

ένας ακόμα Αύγουστος,

ονείρου εικόνα θα φαντάζει, 

μακρινή...

ήλιος υπέρλαμπρος 

που χάθηκε στη δύση...

ταξίδι όμορφο 

που 'χει τελειώσει.

Μα ας μη μελαγχολώ...

οι ρόδινές του ανατολές,

των αστεριών του οι βροχές,

της θάλασσάς του, όλο το μπλε,

μπροστά μου ακόμα...

κάθε του μέρα, μια ζωή...

κάθε στιγμή του, μια γιορτή...

με πάρτι μοιάζει παιδικό

κι εγώ, 

παιδί θα ξαναγίνω,

να το ζήσω. 

Μαρία Γασπαράτου 

Ο δικός σου Αύγουστος

Του Αυγούστου 

όταν έρθουνε στην πόρτα σου 

τα θεία δώρα,

φρόντισε διάπλατα να την ανοίξεις...

μη φοβηθείς το φως του...

μη σου περάσει απ' το μυαλό

πως δεν τ' αξίζεις.

Μη και δειλιάσεις 

στη βροχή των αστεριών του

και τις κρυφές σου ευχές 

δεν ξεστομίσεις...

κι όταν βρεθείς 

στους φωτεινούς του τόπους,

μη φανταστείς πως θα χαθείς

αν τα χρυσά τους μονοπάτια 

σεργιανίσεις..

θα σε κρατάει από το χέρι η χαρά.

Κλείσε τα μάτια σου,

αφέσου στ' όνειρό σου...

Μην περιμένεις κάποιος άλλος

για όσα μέσα σου διψούν, 

ν' αποφασίσει.

Κανείς, κανέναν Αύγουστο 

δε σου χρωστά,

παρά μονάχα εσύ, 

στον εαυτό σου.

Μαρία Γασπαράτου

Το ρόδο και τ' αγκάθι

 Πονάει πάντα αυτό το αγκάθι,

στου Ιουλίου το ολοκόκκινο ρόδο.

Δεν τα κατάφερα ως τώρα

το άρωμά του να μυρίσω,

στην ομορφιά του να αφεθώ 

και να μεθύσω, 

δίχως τα δάχτυλά μου να ματώσουν.

Μες στην καρδιά 

του γιορτινού καλοκαιριού,

σαν τσίμπημα φιδιού 

έρχεται αυτή η μέρα

και τη χαρά πληγώνει.

Μα ήρθες στον ύπνο μου 

χθες βράδυ,

με μια αγκαλιά ανοιχτή 

σαν θάλασσα

κι εγώ μικρό παιδί όπως τότε,

έπεσα με λαχτάρα μέσα της....

Απ' άκρη σ' άκρη 

στην απέραντη αγάπη σου 

κολύμπησα,

δροσίστηκα,

λυτρώθηκα.

Η ανατολή με βρήκε ήρεμη 

με μια παράξενη γαλήνη

και μια πληρότητα μες στην ψυχή,

που έκανε ανέλπιστα υποφερτή

την απουσία σου.

Βαθιά μέσα μου το 'νιωσα....

κοντά μου είσαι...

Κι εγώ βρήκα τη δύναμη...

Το ρόδο του καλοκαιριού

θα το μυρίσω...

στο φωτεινό του κόκκινο 

θα ντύσω τη ζωή μου...

τόσο μεγάλη είναι η αγάπη σου,

που πια το αγκάθι του

λιγότερο πονά.

Μαρία Γασπαράτου

Ανείπωτες λέξεις

 Μέσα απ' τον πόνο 

γεννιούνται οι λέξεις.

Επώδυνη γέννα...

το πρώτο τους κλάμα ακούω 

σαν βγαίνουν στο φως,

μα ετούτο το κλάμα 

βαθιά στην ψυχή μου

ξυπνάει τη λύτρωση...

κι έπειτα όλα 

το δρόμο τους παίρνουν...

Λέξεις...ανείπωτες λέξεις...

σα νεογέννητα βρέφη

αθώα κι ανύποπτα,

για όσα θα έρθουν

και για όσα η μοίρα γι' αυτά,

στο αδράχτι της γνέθει.

Θα χαθούν; 

Θα σωθούν;

Δεν το ξέρω...

κανείς δεν το ξέρει...

αυτό που μονάχα έχω ανάγκη,

είναι απ' της ψυχής μου 

την απρόθυμη μήτρα,

να μπορέσουν να βγουν.

Μαρία Γασπαράτου

Λίγο λίγο θα φεύγω...

Λίγο λίγο θα φεύγω...

αργά αργά... 

σαν καραβάκι, 

που ο άνεμος αδύναμος,

δεν σπρώχνει τα πανιά του.

Δε θα βιαστώ...

άλλοθι δε θα σου χαρίσω

να ονοματίσεις τη φυγή μου...

δε θ' αφεθώ να με προδώσει ο θυμός,

την πίκρα μου καλά θα κρύψω

να μη τη νιώσεις.

Θα περπατήσω αθόρυβα 

επάνω στις σιωπές μου,

σιγά σιγά θα χάνομαι,

ώσπου στου δρόμου το τέλος,

το φόρεμά μου μόνο θα δεις

για λίγο ν' ανεμίζει

σαν μακρινό μαντήλι 

αποχαιρετισμού...

κι έπειτα τίποτα.

Σ' αυτό το "τίποτα" 

μοιραία θα βουλιάξεις,

στον κρύο του βυθό 

θα ψάχνεις τα "γιατί"

κι ίσως εκεί, 

σε κάποιους στίχους μου 

ναυαγισμένους,

να βρεις τις απαντήσεις ,

να καταλάβεις, 

πόσο πληγώθηκα.

Μαρία Γασπαράτου

Τίποτα δε μου είχες πει

 Τίποτα δε μου 'χες πει..

Μόνο τα βράδια όταν φοβόμουν 

κι έψαχνα με κλάματα να βρω 

κάτω από το κρεββάτι μου το τέρας,

"έλα..." μου έλεγες 

μη μου φοβάσαι και μην κλαις

τίποτα κακό στον κόσμο δεν υπάρχει"...

κι έπειτα μ' έπαιρνες 

στην ακριβή σου αγκαλιά

και με νανούριζες 

με ωραία παραμύθια...

κι εγώ γαλήνευα 

κι ονειρευόμουν έναν κόσμο ιδανικό

σε ιστορίες που είχαν πάντα 

όμορφο τέλος.

Τίποτα δε μου 'χες πει...

Μα εγώ στο γιο μου όλα τα είπα,

όταν ξυπνούσε κάποιες νύχτες 

τρομαγμένος...

"μην ψάχνεις άδικα 

κάτω από το κρεβάτι σου 

κάτι κακό να βρεις...

Να το θυμάσαι..." του 'λεγα ... 

Δεν είναι εδώ...

έξω στον κόσμο είναι το τέρας"

Μαρία Γασπαράτου

Τι δεν καταλαβαίνεις;

 Τι είναι τώρα αυτό;

Κάποιου είδους τιμωρία;

Πάλι καλούμαι 

να λύσω τους γρίφους σου...

δεν ξέρω όμως αν θέλω 

μα ούτε κι αν αξίζει.

Νοστάλγησα τα ξάστερα τοπία,

τις διάφανες μέρες,

των λέξεων το φως,

τις αδιαμφισβήτητες αλήθειες.

Θέλω να περπατώ 

σε ασφαλή μονοπάτια...

σε δρόμους ανοιχτούς...

να 'χω μπροστά μου 

ευδιάκριτους ορίζοντες.

Δεν είμαι κοριτσάκι πια...

έχουν απλουστευτεί οι ανάγκες μου...

ξεκάθαρες είναι

κι εγώ απόλυτα σαφής...

Τι δεν καταλαβαίνεις;

Μαρία Γασπαράτου

Μαθαίνω, παρ' όλα αυτά

 Σαν ξαφνική ριπή ανέμου,

χαστούκι αναπάντεχο 

στο μάγουλό μου,

αυτή η διόλου αναμενόμενη 

σιωπή σου...

αναίτια εντελώς ύψωσες τοίχο

ανάμεσά μας 

και χάθηκες και χάθηκα.

Οι λέξεις μου σαν τρυφερά 

παραπονιάρικα γατιά, 

τις νύχτες έρχονται και τρίβονται 

στα πόδια μου...

μ' ένα νιαούρισμα σαν κλάμα,

εξηγήσεις ζητούν, 

που έτσι επιπόλαια τις άφησα 

στην πόρτα σου

να περιμένουν άδικα...

αδιάφορες σου ήταν κι άχρηστες... 

δεν το φαντάστηκα...

Να τις φροντίσω τώρα πασχίζω,

να διώξω από πάνω τους 

του ανεπιθύμητου τη ρετσινιά...

αξίζαν σίγουρα 

κάποιον ευαίσθητο αποδέκτη,

που εσύ δεν ήσουν.

Σειρά μου τώρα να σωπάσω...

σειρά μου να υψώσω τοίχο...

όχι γι' αντιπερασπισμό...

από αξιοπρέπεια μόνο....

κι είναι η δική μου η σιωπή 

αδιαπέραστη, ξέρεις...

κι είναι ο δικός μου τοίχος, 

ατσάλινος.

Μαθαίνω, παρ' όλα αυτά...

Και με πληγές ακόμα οι άνθρωποι, 

διδάσκουν.

Είναι ένα κέρδος κι αυτό.

Μαρία Γασπαράτου

Απρόβλεπτος χειμώνας

 Χιόνι πυκνό πέφτει αναπάντεχα,

στης ανερμήνευτης σιωπής σου

την απόκρημνη κορφή.

Ήρθα ανύποπτη για να σε βρω

φορώντας τα σανδάλια μου

κι ένα μου καλοκαιρινό φορεματάκι

και στου Ιουλίου πριν ανέβω

τα μισά σκαλιά, 

ένας απρόβλεπτος με βρήκε

παγερός χειμώνας.

Βλέπεις, γελάστηκα 

από κάποιου χαμογέλιου σου

την φωτεινή ακτή

και πίστεψα, στα μέρη σου,

πως θα 'χει καλοκαίρι.

Τώρα σε τούτη την περίεργη σιγή,

σ' αυτή την ομιχλώδη απόσταση

που αυξάνεται ολοένα,

στέκομαι έκπληκτη...μονολογώ...

πώς έπεσα έξω πάλι, αναρωτιέμαι...

Μα αλλάξανε ψυχή μου οι εποχές. 

Κοίτα τι κρύο κάνει 

στων ανθρώπων τις καρδιές!

Φουρτούνα άγρια σήκωσε...

κι ο άνεμος ουρλιάζει:

"Πού πας καραβάκι με τέτοιον καιρό;"

Μαρία Γασπαράτου

Ο ποιητής του θέρους

Εσύ, 

ο ποιητής του θέρους,

Ιούλιε της ζωής και της χαράς,

την πένα σου 

στο μπλε της θάλασσας βουτάς

και με το γνώριμό σου πάθος,

πάνω στα κύματα, 

στις αμμουδιές, 

στων γλάρων τα φτερά,

στα παιδικά χαμόγελα, 

στις αγκαλιές και στα φιλιά,

στα μάτια των ερωτευμένων, 

γράφεις στίχους.

Κάθε σου λέξη, αρμύρα στάζει,

ασήμι γίνεται, στων αστεριών

τις λαμπερές διαδρομές,

άνεμος που κινεί 

τους άσπρους ανεμόμυλους

στα κυκλαδίτικα νησιά,

βότσαλο και κοχύλι 

σε κάθε χρυσαφένια ακτή...

και λέξη λέξη,

στίχο στίχο,

στιγμή στιγμή,

με γράμματα ανεξίτηλα, 

σαν χάδι 

στην ψυχή μας γράφεις,

το πιο ωραίο ποίημα.

Μαρία Γασπαράτου

Στερεύει η μέρα

Πέρασε πολύς καιρός 

και δε θυμάσαι πια

της αυγής τα χρώματα.

Ένα ποτάμι βρόμικο βαθύ

τα σάρωσε όλα.

Για κάποια δεν υπάρχει γυρισμός.

Λέξεις μονάχα έμειναν διάσπαρτες,

καρφιά σκουριασμένα...

Στης περηφάνιας πάνω

τις πληγωμένες παλάμες,

νέες πληγές ανοίγουν 

πάνω στις παλιές.

Κι εσύ δε θες να το πιστέψεις... 

όλα θες να φαντάζεσαι πως είναι αλλιώς.

Καθώς αγγίζεις κάθε τόσο τις ουλές,

"δρόμοι ζωής είναι"...λες..

"σοφά μονοπάτια".

Τα δάχτυλά σου αίμα γεμίζουν

κι εσύ, "κρασί είναι"... λες...

"παλιό πολύτιμο κρασί". 

Έξω από της ζωής το παραθύρι

στερεύει η μέρα, 

ολοένα σώνεται το φως,

μα εσύ παίρνεις 

την αυταπάτη σου αγκαλιά

και νανουρίζεσαι

με ένα ακόμα ψέμα,

λέγοντας μέσα σου

πως είναι απλά,

πριν απ' το χάραμα,

το λυκαυγές.

Μαρία Γασπαράτου

Στη μέση της διαδρομής

 Έφτασε ο χρόνος στα μισά 

κι τίποτα απ' αυτά

που είπες στην αρχή ότι θ' αλλάξεις, 

δεν άλλαξες.

Στη μέση της διαδρομής, 

σ' ένα καράβι με υψωμένα τα πανιά,

ειρωνικά ο Ιούνης σε κοιτάει...

"Φύσα αγέρα"... φωνάζει...

"δεν είναι τόπος εδώ...

τα ίδια πάλι και τα ίδια

κι αυτή σκυμμένη στα χαρτιά της

και σήμερα σχέδια κάνει 

σαν χθες και σαν προχθές

σαν πέρσι και σαν πρόπερσι

σαν τώρα.

Πού είναι λοιπόν τα χρώματα;

Οι θάλασσες που είναι;

Οι ουρανοί;

Οι απέραντοι ορίζοντες;

Τα όνειρα πού είναι;

Λέξεις μονάχα διάσπαρτες,

σκόρπια νοήματα,

άχρηστα λόγια...

ζωή χαμένη σε στίχους φυλακές...

κι ο ήλιος λάμπει τόσο!

Φύσα αγέρα...φύσα...

γοργά να φύγουμε...

μονότονα, μουντά τοπία

στο φως το άγιο του καλοκαιριού,

είναι ιεροσυλία".

Μαρία Γασπαράτου

 

Δεν ήθελα πολλά...

Σ' εσένα αυτή η μέρα

αφιερωμένη,

μια σκιά που ήσουν πάντα..

καπνός κι αέρας...

φιγούρα μακρινή κι αγαπημένη...

οικία τόσο, όσο και ξένη...

στα παιδικά μου μάτια 

μια ρωγμή...

άδεια καρέκλα στο τραπέζι...

πάντα μακριά μου

κι όταν ακόμα ήσουν εκεί.

Δεν ήθελα πολλά...

μια βόλτα μόνο...

Κυριακή πρωί 

και να 'ναι καλοκαίρι...

στη μέση εγώ

και δύο χέρια στοργικά 

να μου κρατάν το χέρι...

να 'χω μια εικόνα φωτεινή

για να θυμάμαι,

τις μέρες της βροχής.

Μαρία Γασπαράτου

Στου φεγγαριού την ασημένια πίστα

Χορεύανε στου φεγγαριού 

την ασημένια πίστα,

ανέμελα παιδιά.

Μες στην καρδιά χτυπούσε ρυθμικά

η καρδιά του κόσμου.

Κι όλη η γη στα πόδια τους,

όλα τα όνειρα εφικτά,

αρκεί το χέρι τους ν' απλώνανε

κι όσα βαθιά ποθούσανε 

θα γίνονταν δικά τους...

και μες στη δίνη του χορού,

στη μουσική που ασταμάτητα 

μόνο γι' αυτούς έπαιζε η ζωή,

δεν καταλάβανε 

του φεγγαριού τη χάση.

Στροβιλιζόντουσαν 

κι η λαμπερή πανσέληνος

γινόταν όλο πιο λειψή...

ώσπου, 

πίστη, χαμόγελα, όνειρα,

βρέθηκαν στο κενό.

Τα βράδια του καλοκαιριού

αν δεις κάποιους που επίμονα 

κοιτάνε το φεγγάρι,

δεν είναι από ρομαντισμό...

μη φανταστείς 

πως είναι απλά ονειροπόλοι...

είναι, στη σκοτεινή του την πλευρά,

που απελπισμένα ψάχνουν

όσα χάθηκαν. 

Μαρία Γασπαράτου

Μια αγκαλιά

Μια αγκαλιά είναι ο Ιούνης,

μια αγκαλιά ζεστή,

που μέσα της 

γεννιούνται όνειρα,

χτίζουν φωλιές οι γλάροι,

με αρμυρά φιλιά τα κύματα 

αφήνουν τη δροσιά τους

στο ακρογιάλι,

δρόμους χαράς ο ήλιος ζωγραφίζει,

κοιμάται η θλίψη,

ξυπνά το καλοκαίρι.

Μια αγκαλιά 

που μέσα της γεννιούνται θαύματα.

Κι όπως ανοίγει διάπλατα, 

θαρρείς κι ανοίγονται

φτερούγες τρυφερές,

κάποιου ολόχρυσου αγγέλου,

που ξέφυγε 

απ' τον λαμπερό ουρανό 

του Παραδείσου.

Κι όπως μάνας γλυκιάς, 

την αγκαλιά θυμίζει,

μοιάζει κι εμένα να με προσκαλεί,

βαθιά της να χωθώ 

και να κουρνιάσω,

στο χρυσαφένιο φως της 

να βαφτίσω το αύριο

και μέσα του

σαν ηλιοτρόπιο ν' ανθίσω.

Μαρία Γασπαράτου

Καλό μήνα να έχουμε, με υγεία!!!

Χαρούμενο καλοκαίρι!!!

Οι λέξεις μου

Τρομαγμένα πουλιά

φτερουγίζουν...

πάνω απ' τη σκέψη μου, 

γύρω απ' τα χείλη μου,

μες στην ψυχή μου.

Τρομαγμένα πουλιά

από τ' άτολμα χέρια μου

αγωνιούν να ξεφύγουν...

με τρεμάμενα δάχτυλα

στο άδειο χαρτί τ' ακουμπώ

μα πετούν μακριά...

Οι λέξεις μου...

τρομαγμένα πουλιά...

Μαρία Γασπαράτου

ΕΛΕΝΗ

 Τη λεν Ελένη....

Κανένας πόλεμος 

για χάρη της δεν άρχισε...

μοιραία δεν υπήρξε, 

ούτε και καλλονή....

μια απλή γυναίκα ήτανε,

αδιάφορη σχεδόν, 

συνηθισμένη,

στο μυθικό της όνομα,

που αισθανότανε συχνά,

εγκλωβισμένη.

Σαν ξένο ρούχο το ένιωθε...

σαν φυλακή.

Σήμερα όμως το αποφάσισε,

στα μέτρα της να φέρει 

το όνομά της.

Ελευθερίας λάβαρο 

στο Έψιλόν της, 

βάζει...

στο Λάμδα της, 

Λαχτάρα για ζωή...

στο δεύτερό της Έψιλον, 

για ό,τι πόθησε πολύ, 

Επιμονή...

στο Νι της, 

ένα Ναι μεγάλο στα όνειρά της

και στο στερνό το Ήτα, 

έναν Ήλιο,

τη γκρίζα της για να φωτίσει

την ψυχή.

Τη λεν ΕΛΕΝΗ...

δεν είναι πια αδιάφορη, 

ούτε συνηθισμένη...

το όνομά της έκανε 

στεφάνι στα μαλλιά της 

κι είναι μοναδική.

Μαρία Γασπαράτου

Θάλασσα

 Ήρθα κοντά σου ξανά...

στο απαλό σου γαλάζιο,

το βλέμμα μου βύθισα...

ξαναγεννήθηκα.

Την υγρή σου ανάσα, 

ανάσα μου έκανα...

αναστήθηκα.

Κι όσες άγκυρες μαύρες,

την ψυχή και το νου μου 

ανελέητα πλήγωναν,

στης πλατιάς αγκαλιάς σου 

τον σκούρο βυθό,

με μια κίνηση αυθόρμητη, 

πέταξα.

Ο ορίζοντας τότε, 

που μια ομίχλη βαριά

επιδέξια κάλυπτε,

φάνηκε

κι η ψυχή μου ελεύθερη πλέον, 

σαλπάρισε

και μαζί της σε πήρε.

Ξεκάθαρα τώρα είναι όλα κι απλά.

Όποιος βρίσκει τον τρόπο

να κρατά φυλαγμένη εντός του

τη θάλασσα,

στο σκοτάδι του πάντα

ανοίγει ένας δρόμος στο φως

και ποτέ του δε χάνεται.

Μαρία Γασπαράτου

Χαμένο λιμάνι

 Πληγωμένες στιγμές

στης θύμησης μου

το ξεθωριασμένο κάδρο...

Κόκκινες πινελιές σε φόντο γκρι...

το χέρι κάποιου γενναιόδωρου ζωγράφου

προσμένουν,

χρώμα να βάλει και λάμψη.

Με μια του κίνηση 

ν' αλλάξει το τοπίο.

Φως να ρίξει 

στα τυφλά σταυροδρόμια,

να δω τι έφταιξε.

Με λίγο κίτρινο 

να βάψει τον άχρωμο ήλιο,

να επιστρέψει η χαρά

και στων λαθών μου 

το σκούρο πέλαγο

ν' απλώσει ένα ελπιδοφόρο θαλασσί...

όλα μου τ' άσχημα και τα στραβά 

να τα καλύψει.

Σε καθαρά κρυστάλλινα νερά

να ταξιδέψει το βλέμμα μου,

στων ματιών σου να φτάσει 

το χαμένο λιμάνι.

Μαρία Γασπαράτου

Κάτι όμορφα αλλάζει

Καλπάζει η άνοιξη,

στο μεταξένιο της κορμί

φορώντας 

τα πιο ωραία χρώματα της δύσης...

Ολόκληρη ένας ανθός που ωρίμασε,

απλόχερα χαρίζει 

σ' όσες ψυχές της παραδόθηκαν,

το τελευταίο άρωμά της.

Με παπαρούνες κόκκινες

στρώνεται ο δρόμος,

να περάσει ο Μάης,

την αθωότητα μιας εποχής

σαν κρίνο ολόλευκο κρατώντας... 

Τα  απαλά του πέταλα

στα δροσερά νερά του Αιγαίου,

θα σκορπίσει,

να μην τα κάψει το φλογάτο,

που όπου να 'ναι φθάνει, καλοκαίρι.

Κάτι όμορφα αλλάζει.

Μια ανυπόμονη χαρά,

κάνει άξαφνα ν' αναριγεί,

το ροδαλό δέρμα της μέρας.

Όλα σε λίγο θα 'ναι πιο ζεστά,

πιο ώριμα, πιο κατασταλαγμένα,

θα 'ναι πια έτοιμη η ψυχή
για να δεχτεί το φως,

ενώ στο λαμπερό βλέμμα του Μάη,

αρχίζει κιόλας να χορεύει η ζωή

στο πιο ερωτικό τραγούδι

του ήλιου.

Μαρία Γασπαράτου

Χαρούμενο Μάιο, εύχομαι σε όλους, με υγεία!!!