"Έχω καιρό ακόμα..."

"Ακόμα προλαβαίνεις..." 

είπα...

"η θάλασσα που αρνήθηκες,

για κάποια δήθεν ασφαλή

γυάλινα ενυδρεία,

σε περιμένει ακόμη...

Κι ο ουρανός που αντάλλαξες

με πέτρινα ταβάνια, 

να σε φυλάνε τάχα απ' τις βροχές,

προσμένει μια σου απόφαση...

ν' ανοίξεις στο απέραντο

τα άτολμα φτερά σου...

Βιάσου λοιπόν,

πριν να 'ναι αργά. 

Κοίταξε πίσω 

τα χαμένα καλοκαίρια...

δες πόσο γρήγορα 

αλλάζουν οι εποχές...".

Κι εσύ με κοίταξες 

μ' εκείνα σου τα αθώα μάτια

κι έμοιαζες με παιδάκι τρομαγμένο,

που ένας αέρας δυνατός, 

του δωματίου του, έσπασε,

την κλειδωμένη πόρτα...

κι ύστερα μου ψιθύρισες

με μια φωνή απρόθυμη

που μόλις ακουγόταν:

"Έχω καιρό ακόμα..."

την ώρα που το πρώτο 

κίτρινο φύλλο έπεφτε,

στη μάχη με τον χρόνο, 

ηττημένο,

απ' της μικρής αυλής σου 

τη ροδιά.

Μαρία Γασπαράτου