Πάντα κάτι θα λείπει

Αλλάζει όπου να 'ναι ο καιρός....

όλο και πιο μακριά μου θα φεύγει

ένα ακόμα γλυκό καλοκαίρι.

Μετράω στιγμές... 

προσθέτω τις όμορφες ώρες,

αμφίβολες χαρές αφαιρώ

κι ως συνήθως

η πράξη αυτή δε μου βγαίνει.

Μα αυτό που αδιαμφισβήτητο μένει, 

είναι πάντα το φως. 

Κυρίαρχο, απόλυτο, λαμπρό, συνεχές

και μια αίσθηση μέσα μου 

βελούδινης θέρμης.

Ο ουρανός από τώρα και μπρος,

λίγο λίγο θ' αλλάζει...

και δε λέω...

κάθε τι, τη δική του ομορφιά κουβαλά.

Μα είναι οι μέρες εκείνες 

που αργά θα κυλούν δίχως φως

και στη σκέψη τους νιώθει η ψυχή

κάποια ίσως αναίτια λύπη.

Στα γνωστά μου κρυφά μονοπάτια

ξανά θα βρεθώ...

τη σκιά μου θα ψάχνω να βρω...

θα κοιτάζω μπροστά μου 

και πίσω και πλάι,

μα αυτή πουθενά,

αφού  ο ήλιος σαν φεύγει,

μαζί του την παίρνει...

Ξέρω...

κι άλλες όμορφες μέρες θα 'ρθούν...

μα απ' τις μέρες αυτές,

πάντα κάτι θα λείπει.

Μαρία Γασπαράτου