Τα παλιά μου ποιήματα

Τα παλιά μου ποιήματα...

ξένα σχεδόν...ξεχασμένα...

σαν παιδάκια μικρά

που κάποια μάνα αδιάφορη

τα εγκατέλειψε.

Κι όμως 

ήτανε πέρα για πέρα αληθινά,

τα γέλια και τα δάκρυα

η απόγνωση κι η ελπίδα...

Σε κάθε λέξη τους, 

η πίκρα κι η χαρά,

κύματα εγκλωβισμένα

της ψυχής μου,

που κάποτε 

μέσα σε στίχους ποταμούς,

βρήκαν διέξοδο...

Τα παλιά μου ποιήματα...

περνάει σαν άνεμος ο χρόνος 

πάνω από τη ζωή μας...

όλα τ' αλλάζει...

τόσο 

που αναρωτιέμαι έκπληκτη:

Δικά μου είναι;

Μαρία Γασπαράτου