Μαθαίνω, παρόλα αυτά

 Σαν ξαφνική ριπή ανέμου,

χαστούκι αναπάντεχο 

στο μάγουλό μου,

αυτή η διόλου αναμενόμενη 

σιωπή σου...

αναίτια εντελώς ύψωσες τοίχο

ανάμεσά μας 

και χάθηκες και χάθηκα.

Οι λέξεις μου σαν τρυφερά 

παραπονιάρικα γατιά, 

τις νύχτες έρχονται και τρίβονται 

στα πόδια μου...

μ' ένα νιαούρισμα σαν κλάμα,

εξηγήσεις ζητούν, 

που έτσι επιπόλαια τις άφησα 

στην πόρτα σου

να περιμένουν άδικα...

αδιάφορες σου ήταν κι άχρηστες... 

δεν το φαντάστηκα...

Να τις φροντίσω τώρα πασχίζω,

να διώξω από πάνω τους 

του ανεπιθύμητου τη ρετσινιά...

αξίζαν σίγουρα 

κάποιον ευαίσθητο αποδέκτη,

που εσύ δεν ήσουν.

Σειρά μου τώρα να σωπάσω...

σειρά μου να υψώσω τοίχο...

όχι γι' αντιπερασπισμό...

από αξιοπρέπεια μόνο....

κι είναι η δική μου η σιωπή 

αδιαπέραστη, ξέρεις...

κι είναι ο δικός μου τοίχος, 

ατσάλινος.

Μαθαίνω, παρόλα αυτά...

Και με πληγές ακόμα οι άνθρωποι, 

διδάσκουν.

Είναι ένα κέρδος κι αυτό.

Μαρία Γασπαράτου