Το ρόδο και τ' αγκάθι

 Πονάει πάντα αυτό το αγκάθι,

στου Ιουλίου το ολοκόκκινο ρόδο.

Δεν τα κατάφερα ως τώρα

το άρωμά του να μυρίσω,

στην ομορφιά του να αφεθώ 

και να μεθύσω, 

δίχως τα δάχτυλά μου να ματώσουν.

Μες στην καρδιά 

του γιορτινού καλοκαιριού,

σαν τσίμπημα φιδιού 

έρχεται αυτή η μέρα

και τη χαρά πληγώνει.

Μα ήρθες στον ύπνο μου 

χθες βράδυ,

με μια αγκαλιά ανοιχτή 

σαν θάλασσα

κι εγώ μικρό παιδί όπως τότε,

έπεσα με λαχτάρα μέσα της....

Απ' άκρη σ' άκρη 

στην απέραντη αγάπη σου 

κολύμπησα,

δροσίστηκα,

λυτρώθηκα.

Η ανατολή με βρήκε ήρεμη 

με μια παράξενη γαλήνη

και μια πληρότητα μες στην ψυχή,

που έκανε ανέλπιστα υποφερτή

την απουσία σου.

Βαθιά μέσα μου το 'νιωσα....

κοντά μου είσαι...

Κι εγώ βρήκα τη δύναμη...

Το ρόδο του καλοκαιριού

θα το μυρίσω...

στο φωτεινό του κόκκινο 

θα ντύσω τη ζωή μου...

τόσο μεγάλη είναι η αγάπη σου,

που πια το αγκάθι του

λιγότερο πονά.

Μαρία Γασπαράτου