Ο ποιητής του θέρους

Εσύ, 

ο ποιητής του θέρους,

Ιούλιε της ζωής και της χαράς,

την πένα σου 

στο μπλε της θάλασσας βουτάς

και με το γνώριμό σου πάθος,

πάνω στα κύματα, 

στις αμμουδιές, 

στων γλάρων τα φτερά,

στα παιδικά χαμόγελα, 

στις αγκαλιές και στα φιλιά,

στα μάτια των ερωτευμένων, 

γράφεις στίχους.

Κάθε σου λέξη, αρμύρα στάζει,

ασήμι γίνεται, στων αστεριών

τις λαμπερές διαδρομές,

άνεμος που κινεί 

τους άσπρους ανεμόμυλους

στα κυκλαδίτικα νησιά,

βότσαλο και κοχύλι 

σε κάθε χρυσαφένια ακτή...

και λέξη λέξη,

στίχο στίχο,

στιγμή στιγμή,

με γράμματα ανεξίτηλα, 

σαν χάδι 

στην ψυχή μας γράφεις,

το πιο ωραίο ποίημα.

Μαρία Γασπαράτου