Λίγο λίγο θα φεύγω...

Λίγο λίγο θα φεύγω...

αργά αργά... 

σαν καραβάκι, 

που ο άνεμος αδύναμος,

δεν σπρώχνει τα πανιά του.

Δε θα βιαστώ...

άλλοθι δε θα σου χαρίσω

να ονοματίσεις τη φυγή μου...

δε θ' αφεθώ να με προδώσει ο θυμός,

την πίκρα μου καλά θα κρύψω

να μη τη νιώσεις.

Θα περπατήσω αθόρυβα 

επάνω στις σιωπές μου,

σιγά σιγά θα χάνομαι,

ώσπου στου δρόμου το τέλος,

το φόρεμά μου μόνο θα δεις

για λίγο ν' ανεμίζει

σαν μακρινό μαντήλι 

αποχαιρετισμού...

κι έπειτα τίποτα.

Σ' αυτό το "τίποτα" 

μοιραία θα βουλιάξεις,

στον κρύο του βυθό 

θα ψάχνεις τα "γιατί"

κι ίσως εκεί, 

σε κάποιους στίχους μου 

ναυαγισμένους,

να βρεις τις απαντήσεις ,

να καταλάβεις, 

πόσο πληγώθηκα.

Μαρία Γασπαράτου