Στερεύει η μέρα

Πέρασε πολύς καιρός 

και δε θυμάσαι πια

της αυγής τα χρώματα.

Ένα ποτάμι βρόμικο βαθύ

τα σάρωσε όλα.

Για κάποια δεν υπάρχει γυρισμός.

Λέξεις μονάχα έμειναν διάσπαρτες,

καρφιά σκουριασμένα...

Στης περηφάνιας πάνω

τις πληγωμένες παλάμες,

νέες πληγές ανοίγουν 

πάνω στις παλιές.

Κι εσύ δε θες να το πιστέψεις... 

όλα θες να φαντάζεσαι πως είναι αλλιώς.

Καθώς αγγίζεις κάθε τόσο τις ουλές,

"δρόμοι ζωής είναι"...λες..

"σοφά μονοπάτια".

Τα δάχτυλά σου αίμα γεμίζουν

κι εσύ, "κρασί είναι"... λες...

"παλιό πολύτιμο κρασί". 

Έξω από της ζωής το παραθύρι

στερεύει η μέρα, 

ολοένα σώνεται το φως,

μα εσύ παίρνεις 

την αυταπάτη σου αγκαλιά

και νανουρίζεσαι

με ένα ακόμα ψέμα,

λέγοντας μέσα σου

πως είναι απλά,

πριν απ' το χάραμα,

το λυκαυγές.

Μαρία Γασπαράτου