Σ' εσένα αυτή η μέρα
αφιερωμένη,
μια σκιά που ήσουν πάντα..
καπνός κι αέρας...
φιγούρα μακρινή κι αγαπημένη...
οικία τόσο, όσο και ξένη...
στα παιδικά μου μάτια
μια ρωγμή...
άδεια καρέκλα στο τραπέζι...
πάντα μακριά μου
κι όταν ακόμα ήσουν εκεί.
Δεν ήθελα πολλά...
μια βόλτα μόνο...
Κυριακή πρωί
και να 'ναι καλοκαίρι...
στη μέση εγώ
και δύο χέρια στοργικά
να μου κρατάν το χέρι...
να 'χω μια εικόνα φωτεινή
για να θυμάμαι,
τις μέρες της βροχής.
Μαρία Γασπαράτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου