Χορεύανε στου φεγγαριού
την ασημένια πίστα,
ανέμελα παιδιά.
Μες στην καρδιά χτυπούσε ρυθμικά
η καρδιά του κόσμου.
Κι όλη η γη στα πόδια τους,
όλα τα όνειρα εφικτά,
αρκεί το χέρι τους ν' απλώνανε
κι όσα βαθιά ποθούσανε
θα γίνονταν δικά τους...
και μες στη δίνη του χορού,
στη μουσική που ασταμάτητα
μόνο γι' αυτούς έπαιζε η ζωή,
δεν καταλάβανε
του φεγγαριού τη χάση.
Στροβιλιζόντουσαν
κι η λαμπερή πανσέληνος
γινόταν όλο πιο λειψή...
ώσπου,
πίστη, χαμόγελα, όνειρα,
βρέθηκαν στο κενό.
Τα βράδια του καλοκαιριού
αν δεις κάποιους που επίμονα
κοιτάνε το φεγγάρι,
δεν είναι από ρομαντισμό...
μη φανταστείς
πως είναι απλά ονειροπόλοι...
είναι, στη σκοτεινή του την πλευρά,
που απελπισμένα ψάχνουν
όσα χάθηκαν.
Μαρία Γασπαράτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου