Κάθε Οκτώβρη

Δρόμοι γεμάτοι με χρυσάνθεμα

σε φέρνουν,

μέσα απ' τη μελαγχολική καρδιά 

του φθινοπώρου.

Στέκεις στο βάθος,

όπως παλιά χαμογελώντας, 

ενώ ένα φως απόκοσμο

χαϊδεύει τα μαλλιά σου.

Κάθε Οκτώβρη, εκεί σ' ανταμώνω,

με μια αγκαλιά ανοιχτή

σαν λίμνη ήρεμη,

να με προσμένεις...

Τα λόγια που δε λες,

γαλάζια νούφαρα 

που απλώνουν γενναιόδωρα

ως την ψυχή μου το άρωμά τους.

Στο μεταξένιο φόρεμά σου, 

του Παραδείσου ξαποσταίνουν 

τα πουλιά...

μηνύματα φέρνουν...

Γέρνω στα άνθη του νερού,

φέρνω κοντά το πρόσωπό μου,

αφουγκράζομαι...

ακούω τη φωνή σου...

κλείνω τα μάτια...

μ' εμπιστοσύνη αφήνομαι 

μες στη γαλάζια λίμνη σου

κι η αγάπη σου, 

σαν τότε που ήμουνα παιδί,

με γιατρεύει.

Μαρία Γασπαράτου