Νύχτα του Οκτώβρη

 Νύχτα του Οκτώβρη...

Μια μουσική τρομαχτική 

ακούγεται κάπου μακριά...

Τα χέρια σου φαντάζομαι,

άγρια πουλιά...

τα δάχτυλά σου που με ορμή,

του πιάνου σου τα πλήκτρα 

χτυπάνε.

Τόσος θυμός για μια φυγή

τόση οργή για ένα τέλος 

που το όρισες εσύ

μα τώρα σε πονάει.

Στη θλιβερή σου κάμαρα

κραυγές οι νότες

σφαίρες οι ενοχές,

πέφτουνε στο άρρωστο "εγώ" σου

και δίχως έλεος το τρυπάνε. 

Νύχτα του Οκτώβρη

κι όσα μπορούσες

μα δεν έκανες ποτέ,

σ' εκδικούνται...

Όσα δε μέτρησες σωστά,  

κύματα άγρια που απειλούνε 

της ζωής σου το καράβι.

Λάθος πορεία, 

χρόνια τώρα ακολουθείς

κι είναι αργά... πολύ αργά...

Χάθηκε το λιμάνι.

Μαρία Γασπαράτου