Η ελπίδα

Κοίτα πλέον οι λέξεις, 

πόσο γίναν ανούσιες, 

οι έννοιες ύποπτες, 

σκοτεινές οι προθέσεις...

κι όλα γύρω αβέβαια, 

σκοπίμως δυσνόητα,

σκοτεινά κι ασαφή...

Μα η ελπίδα, για δες...

επιμένει...

στην ατέρμονη νύχτα

θα γίνει κερί...

θα φέγγει απαλά...

να μπορούν οι ασυμβίβαστοι

κι όλοι αυτοί 

που ονειρεύονται ακόμα,

στο σκοτάδι του κόσμου,

να γράφουνε στίχους.

Μαρία Γασπαράτου