Τ' αγριοπερίστερα

Θλίψη μου φέρνουν τ' αγριοπερίστερα,

στης πόλης τους βρώμικους δρόμους,

στα σπασμένα πεζοδρόμια,

στα προαύλια των εκκλησιών

τις βροχερές Κυριακές,

στα προαύλια των σχολείων

τα ψυχρά πρωινά,

στα περβάζια των παραθύρων

στα δημόσια νοσοκομεία,

στα παραμελημένα πάρκα,

στα φθαρμένα παγκάκια,

δίπλα σε ζητιάνους και πρεζάκηδες,

στους αφόρητα γεμάτους κάδους 

σκουπιδιών.

Θλίψη μου αφήνουν 

κι έναν πόνο ακαθόριστο,

τ' αγριοπερίστερα,

στις στάσεις των λεωφορείων,

στων τρένων τους γκρίζους σταθμούς,

στις ύποπτες πλατείες...

σουλατσάρουν αδιάφορα, 

παρόντα κι ανάλγητα, σε κάθε δυστυχία 

κι ύστερα 

μ' ένα τους φτεροκόπημα 

πετούν μακριά.

Δεν τα μπορώ τ' αγριοπερίστερα...

ανώδυνες στάσεις κάνουν, 

εμπαίζουν θαρρείς 

τη δική σου αγωνία, 

τη σκλαβιά, 

τη μιζέρια

κι έπειτα φεύγουν 

σ' άλλους ουρανούς...

Υψώνεις τα μάτια κι εσύ,

λίγο ουρανό να βρεις...

απελπισμένα ψάχνεις...

άδικα...

το βλέμμα σκοντάφτει επικίνδυνα,

πάνω σε σίδερα,

τσιμέντο,

σιωπή...

Μαρία Γασπαράτου