Κι εκεί ψηλά...

Κι εκεί ψηλά, στίχους γράφεις...

καινούρια αστέρια, 

που από μια διάφανη ψυχή

αναδύονται,

οι λέξεις σου.

Τι να σου κάνει αυτή η γη...

μικρή...τόσο μικρή για να χωρέσει

της καρδιάς σου το απέραντο.

Στου κόσμου αυτού 

τη λερωμένη θάλασσα

πώς θα μπορούσαν να ταξιδέψουν

τ' άσπρα καράβια σου...

Τώρα σε καθαρά, ελεύθερα τοπία,

πατρίδα βρήκε 

το ασυμβίβαστο πνεύμα σου...

Κι εκεί ψηλά στίχους γράφεις 

που σαν τους ψιθυρίζουν,

ρόδα λευκά ανθίζουν,

στα μεταξένια χείλη των αγγέλων.

Μαρία Γασπαράτου

Στον καλό φίλο, Νίκο Βρεττό, 

τον στιχουργό, τον ποιητή, τον Άνθρωπο,

που έφυγε από κοντά μας στις 12 του Δεκέμβρη, 

πριν ένα χρόνο.

Θα τον θυμόμαστε πάντα...